To zabawne, Baśniarz tworzył dzieło sztuki ze zwykłych słów, a ja po skończeniu ostatniego rozdziału ustonęłam w przerębli własnych myśli i nie umiem skleić nawet jednego sensownego zdania o tym człowieku. Może to i lepiej, bo z drugiej strony bezcelowe byłoby zdradzanie choćby kawałka fabuły. Nie należy psuć innym przyjemności z czytania. Jednak zdecydowanie na miejscu jest zachęcanie potencjalnego czytelnika do sięgnięcia po tą pozycje. I tu rodzi się pytanie - jak to zrobić? Może powiedzenie, że historia była niesamowita i jednoczesnie do bólu prawdziwa wysatarczy? Jest to raczej niemożliwe, a nawet milion słów nie byłby w stanie przekazać tego, co czuję. Należy zatem jedynie wspomnieć, że tajemnica, groza, uczucia, bohaterowie, czyli wszystko to czego w powieści nie brakuje, to arcydzieło (bo jak inaczej można to opisać?), choć realia sytuacji z która przydzie mierzyć sie czytelnikowi z pewnością nie sa kolorowe i wesołe. I baśń, ktora tworzy cała historie... To dopiero robi książkę.
Właśnie tu rodzi sie kolejne pytanie. Dlaczego tak dobre lektury, tak trudno ocenić? Przeczytajcie, a być może poznacie odpowiedź, jesli nie, to trudno, ale w tej historii nie ma mowy o rozczarowaniu zakończeniem czy przebiegiem akcji.
Utwierdziłam sie tylko w przekonaniu, iż niemieckie lektury to te, ktore najbardziej zapadają w pamięć, a to dlatego, że ich szczerość i realność są czymś unikatowym. To nie jest kolejne przesłodzone romansidło, czy ubarwiona komedia.
Polecam całym sercem, które jeszcze nie zajęło żadnej ze stron w moim konflikcie, pt "Bardziej nienawidzę czy kocham tą książkę?"
A w mojej głowie tyle pytań bez odpowiedzi...

To zabawne, Baśniarz tworzył dzieło sztuki ze zwykłych słów, a ja po skończeniu ostatniego rozdziału ustonęłam w przerębli własnych myśli i nie umiem skleić nawet jednego sensownego zdania o tym człowieku. Może to i lepiej, bo z drugiej strony bezcelowe byłoby zdradzanie choćby kawałka fabuły. Nie należy psuć innym przyjemności z czytania. Jednak zdecydowanie na miejscu...