"Quasi opinia, czyli książka zawsze ma taką recenzję na jaką zasłużyła!"


Po trudach lektury „Czarnobylskiej modlitwy” Aleksijewicz i w trakcie równie niełatwej w odbiorze biografii Steinbecka pióra Pariniego postanowiłam sięgnąć po książkę, która będzie z gatunku tych „łatwych, miłych i przyjemnych”. Jednym słowem poszukiwałam rasowego bestsellera, który byłby równie wciągający jak nurt Wisły, porywający jak lawina w Tatrach i przyjemny jak letni deszcz na bieszczadzkim szlaku – w końcu jak cholernie dobra i niezobowiązująca wakacyjna lektura. Mój wybór padł zatem na „Kwiaty na poddaszu” V.C. Andrews – książkę legendę. Zasugerowana licznymi i nad wyraz skrajnymi recenzjami postanowiłam zakupić publikację amerykańskiej pisarki. Wydanie bibliotecznego pensum na tę niepozorną i mało estetycznie wydaną książkę (okładka „Świata Książki”!) była (o dziwo!) całkiem słuszną decyzją. No i utonęłam!

Wyjaśnić należy od razu. Nie jest to książka wybitna, ba nawet nie jest to książka bardzo dobra. Jest to po prostu klasyczne „czytadło”. Publikacja, która mocno pogrywa sobie z emocjami czytelnika, która balansuje na granicy dobrego smaku i której nie można, podkreślam, nie można traktować serio. Ewentualnie jako rodzaj baśni (jak zauważyła Padma – autorka bloga „Miasto książek”) z jednoznacznym podziałem na dobro i zło.

A w warstwie fabularnej… Piękni i mądrzy rodzice, wspaniałe i wyjątkowe dzieci. Spokojne i sielankowe życie rodziny Dollangangerów, które przerwane zostaje tragiczną śmiercią ojca. Nieporadna matka, która bez odpowiedniego zaplecza finansowego czuje się jak ryba bez wody. Wiedziona instynktem samozachowawczym postanawia wrócić na łono znienawidzonej rodziny. Udaje się więc w podróż do pięknej i okazałej rezydencji, z której surowa i chorobliwie religijna matka i bezwzględny ojciec kilkanaście lat temu wyrzucili córkę, gdyż ta ośmieliła się poślubić nieodpowiedniego mężczyznę. Jednak jest pewien szkopuł - senior rodu nie wie, że jego jedyna, kiedyś ukochana pociecha ma czwórkę dzieci - nastoletniego Chris i nastoletnią Cathy oraz kilkuletnie bliźniaki - Cory i Carrie. Kobieta postanawia trzymać ojca w błogiej nieświadomości i tym samym odzyskać stracona fortunę i należne jej miejsce w testamencie. Zaradna córka wraz ze swoją diaboliczną matką postanawia, więc umieścić dzieci w najbardziej oddalonym pokoju w rezydencji i przeczekać niekomfortową sytuację, aż do…śmierci właściciela domu. Intryga, która miała trwać kilka, może kilkanaście dni okaże się długą i niekończącą się udręką dzieci, które pozbawione wolności i prawa do samostanowienia spędzą ostatecznie w zamknięciu kilka lat. Niebagatelna i przerażająca historia, której narratorką jest dwunastoletnia Cathy, nosi wszystkie znamiona szaleństwa i przekracza wszelkie społeczne tabu. Przemoc fizyczne, udręka psychiczna, kazirodcza miłość, śmierć dziecka. Fabuła książki to prawdziwa emocjonalna bomba. Drżyjcie wrażliwcy!

Odpowiedź na pytanie, czy warto czytać „Kwiaty na poddaszu” brzmi – „tak warto”, ponieważ książka ta, mimo wielu błędów i wypaczeń (chociażby mocno szwankująca strona językowa), ma jedną zasadniczą zaletę – tak wciągającą fabułę, że aż uszy urywa! Więc warto. A ja, no cóż, ja zakupiłam już drugą część - „Płatki na wietrze”. Psia kość!

"Quasi opinia, czyli książka zawsze ma taką recenzję na jaką zasłużyła!"


Po trudach lektury „Czarnobylskiej modlitwy” Aleksijewicz i w trakcie równie niełatwej w odbiorze biografii Steinbecka pióra Pariniego postanowiłam sięgnąć po książkę, która będzie z gatunku tych „łatwych, miłych i przyjemnych”. Jednym słowem poszukiwałam rasowego bestsellera, który byłby równie...