Charlaine Harris większość osób dobrze zna. Bestsellerowa seria o Sookie Stackhouse i otaczających ją wampirach doczekała się własnego serialu bijącego rekordy popularności. Okazało się, że Harris pisze nie tylko o istotach nadprzyrodzonych ale również o kobietach zwykłych, uwikłanych co prawda w niezwykłe okoliczności. „Prawdziwe Morderstwa” otwierają właśnie taki cykl, bohaterką którego jest Aurora Teagarden bibliotekarka w niewielkim miasteczku.

Aurora, przez przyjaciół zwana Roe, jest niczym niewyróżniającą się bibliotekarką w niewielkim miasteczku pod Atlantą. Raz w miesiącu bierze jednak udział w spotkaniu grupy „Prawdziwe Morderstwa”, gdzie wraz z innymi członkami omawiają zbrodnie z zamierzchłych lat. Jej życie zmienia się gdy na jednym z takich spotkań znajduje zwłoki zamordowanej członkini klubu, w dodatku zbrodnia została zaplanowana tak by przypominać morderstwo które mieli omawiać na spotkaniu.

Na początku pomyślałam, że zachwycająca okładka mieści w sobie średniej jakości tekst. Mało tego czułam okropną antypatię do głównej bohaterki. Szło mi to o tyle łatwo, że narracja jest z punktu widzenia Roe, co dało nam dostęp do jej niezbyt porywających przemyśleń. Jakże się myliłam! Już po kilkunasty pierwszych stronach stwierdziłam, że z tej bibliotekarki nie jest wcale taka zła postać, a po kilkudziesięciu polubiłam ją absolutnie. Myślę, że pierwsze wrażenie było takie a nie inne z pewnego dość ważnego powodu. Bohaterka była taka ZWYKŁA. Żadna z niej piękność, daleko jej do superwomen, nie ma też życia pełnego uniesień i zwrotów akcji. Jest normalną kobietą która myśli jak każda z nas. Dlatego też na początku wydawało się to zbyt trywialne – ale tak szczerze mówiąc, każdej kobiecie zdarza się dumanie nad fryzurą czy myśli o niczym. Im bardziej powieść się rozwija tym bardziej Roe wydaje się ludzka i normalna, przeżywa szok, nie docierają do niej od razu wszystkie fakty, popełnia błędy i ocenia ludzi po pozorach. Okazało się że pani Harris jest mistrzynią w kreowaniu postaci, żadna z nich nie jest płaska i bez wyrazu, a każda wydaje się taka ludzka i znajoma. Wątek miłosny między Aurorom a tajemniczym pisarzem który w miasteczku pojawił się chwilę przed pierwszym morderstwem, oraz policjantem który jest członkiem klubu dodaje książce niewiarygodnego smaczku. Realizm ich relacji, gestów, niepewności i myślenia nad każdym krokiem bardzo fajnie wpisuje się w całość osobowości Roe.

Wątek kryminalny wydaje się dość prosty i mało zaskakujący, w pewnym momencie miałam wrażenie, że już wszystko wiem i autorka mnie niczym nie zaskoczy. No cóż wstyd przyznać ale tutaj również się myliłam. Z racji tego, że wątków pobocznych jest niewiele, możemy się skoncentrować na najważniejszym i wczytać się w książkę tak bardzo, że nie zauważymy momentu w którym dobiega końca. Wczoraj wieczorem zaczęłam czytać „Prawdziwe Morderstwa” i nie położyłam się dopóki nie przeczytałam ostatniej strony. Sama byłam zaskoczona tym jak bardzo się wciągnęłam i jak bardzo moje pierwsze wrażenie okazało się błędne.

„Prawdziwe Morderstwa” to pozycja obowiązkowa dla osób które lubią kryminały, szczególnie jeżeli szukają książki lekkiej i przyjemnej idealną na chwilę relaksu po ciężkim dniu.

Ach nie mogłabym nie wspomnieć o samym pomyśle na klub Prawdziwe Morderstwa! Dlaczego nigdy na coś takiego nie wpadłam i dlaczego nie poznałam ludzi z którymi mogłabym taki klub założyć? Takie spotkania stałyby się pewnie moim nałogiem, a w końcu moja fascynacja seryjnymi mordercami nie byłaby taka dziwna.

Charlaine Harris większość osób dobrze zna. Bestsellerowa seria o Sookie Stackhouse i otaczających ją wampirach doczekała się własnego serialu bijącego rekordy popularności. Okazało się, że Harris pisze nie tylko o istotach nadprzyrodzonych ale również o kobietach zwykłych, uwikłanych co prawda w niezwykłe okoliczności. „Prawdziwe Morderstwa” otwierają właśnie taki cykl,...