..."Połowiczne rozwiązania nie były u Rzymian w cenie: sukces albo porażka, zwycięstwo absolutne lub klęska, życie albo śmierć"...

Powieść - część druga cyklu - zaczyna się mocnym uderzeniem - czyli bitwą pod Kannami. Jest to jedna z największych bitew Starożytności, największe zwycięstwo Hannibala, wzorcowy sposób zadania klęski liczniejszemu przeciwnikowi, poprzez okrążenie go, zmiażdżenie i wybicie do nogi. Rzym, w całej swojej dotychczasowej historii - nigdy - nie stanął tak blisko, na krawędzi upadku!

W powieści wspaniale opisano tę bitwę, widziałam te tumany kurzu, śmierć, zamieszanie w szeregach rzymskich, widziałam nawet tego idiotę Warrona!:)

Natomiast zachowanie dwóch ludzi - konsula Emiliusza w czasie bitwy i trybuna Scypiona już po klęsce - to moim zdaniem jeden z powodów - dlaczego Rzym zawładnął światem. Zwłaszcza widać to po zachowaniu Scypiona - to zaciśnięcie zębów po przegranej, straszliwej bitwie, to namówienie towarzyszy, aby przestali uciekać i wrócili do Rzymu - wszystko to niezbicie świadczy o niezłomności charakteru tego bardzo młodego chłopaka! A przecież wtedy, nie mógł przewidzieć - czy Hannibal nie wyda rozkazu frontalnego ataku na Rzym i wiedział doskonale, że legiony Rzymu przestały istnieć.

To był jeden z momentów zwrotnych historii - których nikt sobie nie uświadamia - ale jedna decyzja Scypiona o powrocie do Rzymu i jedna decyzja Hannibala o nie atakowaniu miasta - na pewno zmieniły oblicze historii świata - jaką znamy obecnie:)

A swoją drogą, rozmowa Hannibala z Maharbalem, o tym czy zdobywać Rzym - to jedna z tych scen, kiedy człowiek czuje ciarki na plecach - bo nie wiadomo, co się zaraz stanie:)

W tej części - mimo woli - kibicowałam bardziej Scypionowi - zwłaszcza gdy doszły do niego wieści z Hiszpanii. Nie umiem sobie nawet wyobrazić bólu, jaki musiał odczuć! Znalazł się wtedy na dnie rozpaczy, a jego myśli o własnych dokonaniach były tego najlepszym przykładem - jak bardzo wtedy nie doceniał samego siebie! Autor bardzo dramatycznie opisał to nagłe pojawienie się posła i jego drogę, przerywaną opisem tego, co wydarzyło się w Hiszpanii. Po prostu ścisnęło mi się serce! Straszne to było i bardzo smutne!

Bardzo lubiłam Emilię - była niezwykła. To jak przyjęła wieści od Scypiona po bitwie pod Kannami, jej rozpacz, a później sposób w jaki się pogodzili - wszystko zostało wspaniale opisane:) A Scypion - zwyczajnie miał wielkie szczęście w wyborze żony!

W tej części - odwrotnie niż w pierwszej - całkiem lubiłam Kunktatora - czyli Kwintusa Fabiusza Maksimusa. Oczywiście, nie przestał był wrogiem Scypionów, i nadal będzie knuć swoje intrygi, ale w obliczu ogromnej klęski - naprawdę wykazał się wielkim opanowaniem! A to jak przekonał wszystkich - by nie wchodzić w żadne układy z Hannibalem zasługuje na uznanie, choć było dość okrutne - zwłaszcza wobec jeńców. Albo - kiedy w końcu stracił opanowanie i krzyczał do senatorów: "Wyglądamy bardziej na przerażone dziewki niż na rzymskich senatorów!":D Ale ponad wszystko - to on właśnie - choć wtedy nie zdawał sobie z tego sprawy - oddał naczelne dowództwo Scypionowi:)

A sam Scypion i opis zdobycia Nowej Kartaginy - to majstersztyk:) Cały czas się uśmiechałam - bo autor wspaniale opisał geniusz taktyczny Scypiona i jego szaleńczą odwagę, kiedy zdobywał miasto! -do momentu wypadku Leliusza - bo wtedy mój uśmiech zamarł - ale tylko na chwilę!:D

Przerywniki dotyczące Tytusa Makcjusza (Plauta) - strasznie mnie irytowały, zwłaszcza, że jeden z nich następuje po opisie bardzo romantycznej nocy poślubnej:), a później, kolejne przerywają kampanię Scypiona w Hiszpanii i zdobycie Nowej Kartaginy!! Ale scena odgrywania pierwszej sztuki i problemy z aktorami - wszystko to było bardzo zabawne:) A triumf Plauta i opis jego uczuć, po usłyszeniu braw widowni, było po prostu wspaniałe.

Obecnie niecierpliwie czekam na kolejną część - będzie to pewnie wojna w Afryce!!:)

..."Połowiczne rozwiązania nie były u Rzymian w cenie: sukces albo porażka, zwycięstwo absolutne lub klęska, życie albo śmierć"...

Powieść - część druga cyklu - zaczyna się mocnym uderzeniem - czyli bitwą pod Kannami. Jest to jedna z największych bitew Starożytności, największe zwycięstwo Hannibala, wzorcowy sposób zadania klęski liczniejszemu przeciwnikowi, poprzez...