Jak wiemy, każdy ma swoje problemy. Różnego kalibru i gatunku, ale raczej nikt nie może powiedzieć, że jest mu dobrze, że jest szczęśliwy, że nic mu nie ciąży. Marta Stefaniak, autorka omawianej powieści „Czary w małym miasteczku” właśnie takich ludzi ustanowiła swoimi bohaterami. Sytuacje może skrajne, ale tak naturalne i codzienne, że nikt nie może się skrzywić, że są „wzięte z kosmosu”, wręcz przeciwnie. Mamy bolesne wrażenie ich prawdziwości. I tak poznajemy burmistrza, który kiedyś pełen ideałów, teraz zaplątał się w świecie łapówek i oszustw, piętnastoletnią dziewczynkę molestowaną przez księdza, urzędniczkę, która nienawidzi swojej pracy i utrzymywania całej rodziny, małżeństwo okrutnie nieszczęśliwe i ich dzieci słuchające kłótni oraz młodą kobietę przed trzydziestką, lekarkę, która prowadzi ponure i samotne życie lekarki w miejscowej przychodni. Pewnego dnia do miasteczka przybywa tajemnicza staruszka, na którą nikt nie zwraca uwagi, a ona powoli zaczyna naprawiać to, co naprawy wymaga…

„Czary w małym miasteczku” to opowieść snująca się powoli jak magiczny dym z garnka czarownicy (kociołka nie posiada). To realizm pomieszany z magią, by ukazać to co tkwi pod spodem zwykłej ponurej rzeczywistości. To historia odnalezienia pokładów własnych sił, odnalezienia bodźca to tego, co tkwi w nas samych. Czasem niewiele potrzeba, by życie odmieniło się na lepsze. To taka baśń dla dorosłych, gdzie są siły dobra i zła, jasność i ciemność. To przesłanie mi się bardzo podobało.

Sama książka wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Czytając jej opis jakoś wyobraziłam sobie (jak widać, niesłusznie) coś w stylu „Czekolady”, filmu, który mam nadzieję wszyscy bardzo dobrze znacie. Tam też przybywa kobieta, też jest realizm ze szczyptą magii. Też zmienia całe miasteczko. Tylko, że tutaj, w naszym polskim „małym miasteczku” jakoś tak dziwnie było. Powiem szczerze, że denerwował mnie powolny styl, w jakim powieść była opowiadana. Przydługie opisy parku o zmroku czy czegoś innego. Z jednej strony to nadawało klimat i przekazywało doskonale, co autorka chciała oddać, ale z drugiej mi osobiście nie podeszło. Nie wiem, może nie miałam odpowiedniego nastroju, ale nie do końca potrafiłam cieszyć się tą książką. Przeszkadzało mi takie niezidentyfikowane „coś”.

Niemniej jednak jest dobra, z przesłaniem. Może bardziej odpowiednia byłaby na szare jesienne wieczory? Mam problem z jej opisaniem, dlatego moja recenzja jest taka niejednoznaczna. Bo dostrzegam jej ogromne plusy, ale ogólnie mi nie podeszła. I jak tu coś rozsądnego powiedzieć? Ale wiem, że sporo czytelniczek ją polubiło, dlatego nie sugerujcie się moim niezdecydowaniem.

Jak wiemy, każdy ma swoje problemy. Różnego kalibru i gatunku, ale raczej nikt nie może powiedzieć, że jest mu dobrze, że jest szczęśliwy, że nic mu nie ciąży. Marta Stefaniak, autorka omawianej powieści „Czary w małym miasteczku” właśnie takich ludzi ustanowiła swoimi bohaterami. Sytuacje może skrajne, ale tak naturalne i codzienne, że nikt nie może się skrzywić, że są...