Otwarta furtka do uroczego,pełnego kwitnącej bieli ogrodu. I jak tu oprzeć się pokusie...Kontynuacja losów Różańskich bohaterek o wiele bardziej przypadła mi do gustu.
Autorka,ukazując ich życiowe perypetie,w równej mierze skupiła swą uwagę na Zosi jak i Mariannie.I właśnie ją polubiłam,stała mi się niezwykle bliska...może dlatego,że jestem jej rówieśnicą?
To kobieta przedsiębiorcza,pełna pomysłów,elokwentna(wielkie wrażenie robiły na mnie jej celne riposty i umiejętnie wtrącane rozmaite cytaty),oczytana,umiejąca poradzić sobie w każdej sytuacji.Marianna to także człowiek wielkiego serca.
Po przeżytej tragedii Zosia grzejąca się w cieple jej uczuć też przechodzi metamorfozę. Znikają jej naiwność,brak pewności siebie,dziecięce zauroczenie Krzysztofem. Staje się dojrzałą kobietą,świadomą swych pragnień,umiejącą podejmować samodzielne decyzje.
Duże wrażenie zrobiły na mnie fragmenty ukazujące pamiętnik Zuzanny z okresu PRL-u.Ileż determinacji było w tej kobiecie. Paradoksalnie przedwojenne wykształcenie pozwoliło jej przetrwać te trudne czasy. Podziwiałam jej inicjatywę i przedsiębiorczość.
Książka Bogny Ziembickiej nie jest wielką literaturą,ale niezwykle przyjemnym umileniem ostatnich wakacyjnych dni.
Jedno,co muszę zarzucić powieści to skoncentrowanie fabuły wokół tzw.ludzi z wyższych sfer,majętnych,pięknych...itd. To bolączka naszej literatury kobiecej...a może nie? Bo jak mawia moja przyjaciółka: "Po co mam czytać o biedzie. Ona przypałęta się sama i to w najmniej oczekiwanym momencie."

Otwarta furtka do uroczego,pełnego kwitnącej bieli ogrodu. I jak tu oprzeć się pokusie...Kontynuacja losów Różańskich bohaterek o wiele bardziej przypadła mi do gustu.
Autorka,ukazując ich życiowe perypetie,w równej mierze skupiła swą uwagę na Zosi jak i Mariannie.I właśnie ją polubiłam,stała mi się niezwykle bliska...może dlatego,że jestem jej rówieśnicą?
To kobieta...