Tematykę japońskich wojsk pancernych – z punktu widzenia miłośnika militariów i historii – należy traktować jako ciekawostkę. Owszem, ze względu na fakt, że cesarstwo kraju Kwitnącej Wiśni było jednym z państw Osi należy mieć pojęcie, że takowe wojska istniały i brały czynny udział w działaniach wojennych. Jednakże już sam rozmiar książki dobitnie świadczy o tym, jak bardzo były rozwinięte te siły.

Autorzy dokonali gruntownej i rzetelnej analizy pojazdów bojowych wykorzystywanych przez Japończyków i za to należy im się wielki plus. Z drugiej strony trudno ocenić książkę mającą raptem 200 stron, z czego spora część to zdjęcia maszyn bojowych. Samo przygotowanie merytoryczne jest w pełni zadowalające: znajdziemy tu historię powstania czołgów (upraszczam, gdyż pod tym pojęciem będę także rozumiał działa samobieżne, pojazdy opancerzone i wozy specjalnego przeznaczenia),rozwój poszczególnych modeli, ich udział w bitwach oraz parametry techniczne przekładające się na skuteczność.

Trudno się dziwić narodowi japońskiemu, że w czasie wojny nie zdecydował się na rozwój broni pancernej. Widząc sukcesy na frontach europejskich można by sądzić, iż jest to nowoczesna broń zdolna pokonać każdą przeszkodę. Trzeba mieć również na uwadze fakt, że wytwory japońskich fabryk były dobrej jakości, więc nad wyraz dobrze sprawdziły się podczas inwazji w Chinach. Najpoważniejszą jednak przeszkodą w rozwoju czołgów był teatr działań. Jak słusznie zauważono, rejony walk obejmowały dżungle, masywy górskie, tereny podmokłe – w znacznie większej ilości niż w Europie. Stąd też nie było praktycznych możliwości rozwinięcia pełni sił pancernych, nawet gdyby Japonia zdecydowała się na masową produkcję czołgów ciężkich, a nie poprzestała na lekkich i średnich.

Nowoczesna taktyka zakładała wykorzystanie czołgów w wielkich niezależnych jednostkach, zdolnych samodzielnie pokonać opór i przedrzeć się przez linię frontu. Także pod tym względem Japończycy poszli inną drogą. Ich czołgi ściśle wspierały działania piechoty i stanowiły raczej mobilne stanowiska ogniowe aniżeli typową pięść pancerną służącą do przełamywania umocnień wroga. Z kolei wiedząc, że zasoby materiałowe były ograniczone i mając na uwadze trudny teren do działań bojowych, wypada przyznać japońskiej koncepcji rację. Przy całym swoim potencjale wojska pancerne miały wspierać piechotę i nic więcej – stąd zresztą również tak wiele odmian pojazdów specjalnych używanych w specyficznych warunkach. O ile w Europie strategia tego pokroju zupełnie się nie sprawdziła, o tyle w dalekiej Azji okazała się być skuteczną, co jednak nie pomogło Japonii wybronić się przed zmasowaną ekspansją Związku Radzieckiego.

Tematykę japońskich wojsk pancernych – z punktu widzenia miłośnika militariów i historii – należy traktować jako ciekawostkę. Owszem, ze względu na fakt, że cesarstwo kraju Kwitnącej Wiśni było jednym z państw Osi należy mieć pojęcie, że takowe wojska istniały i brały czynny udział w działaniach wojennych. Jednakże już sam rozmiar książki dobitnie świadczy o tym, jak bardzo...

Warto przeczytać i posiadać jak całą serię

Warto przeczytać i posiadać jak całą serię