Opowieść zaczyna się dość przewrotnie - śmiercią głównej bohaterki. Śmiercią dość zjawiskową - Brie ma niecałe 16 lat i pęka jej serce, kiedy ukochany, niczym śmiercionośne zaklęcie, wypowiada słowa: "Nie kocham cię". Swoją historię dziewczyna opowiada więc zza światów - a tam dzieje się wcale nie mniej, niż w ziemskiej wersji rzeczywistości.

Jess Rothenberg swoją książką igra z tabu - opowiada o śmierci z perspektywy nastolatki, jeszcze właściwie dziecka. Temat, do którego podchodzi się zawsze z powagą, z perspektywy dorosłego, autorka wstawia w ramy percepcyjne kilkunastoletniej dziewczyny, filtruje go przez jej naiwność i porywczość. Splata również przeróżne wątki kulturowe, traktując je bardzo dosłownie: pęknięte serce, wędrówka duszy, Anioł Stróż, raniąca moc słów. Dosłowność ta jednak, paradoksalnie, ujmuje, zamiast dodawać pretensjonalności, a powieść - jakby na przekór - można odebrać metaforycznie, jako historię o miłości, pamięci i zaufaniu. „Po tamtej stronie ciebie i mnie” tytułem nawiązuje do dychotomicznego podziału świata i właśnie między stanami granicznymi potoczą się losy bohaterki. Dzieło Rothenberg tematyką przypomina fuzję "Nostalgii anioła" i "Dotyku anioła", jeśli ktoś jeszcze pamięta ten serial.

Paradoksów jest w tej mozaice znacznie więcej: oto bowiem Brie po raz pierwszy doświadcza życiowych (!) niewygód tuż po swojej śmierci: nie potrafi odnaleźć się w nowym miejscu, planuje zemstę na byłym chłopaku, cierpi, widząc rozpacz swoich bliskich, którzy opłakują jej odejście. Przemieszczając się swobodnie między miejscami i światami (towarzyszy jej Partick, popkulturowy Anioł Stróż), śledzi losy swojej rodziny i przyjaciół, konfrontując się z wieloma niewygodnymi emocjami. Relację przeplata swoimi wspomnieniami i przygląda się z zewnątrz światu, który wcześniej poznała od środka.

Wszystko to opowiedziane jest lekkim i prostym językiem, niepozbawionym poczucia humoru, przypominającym styl dziewczyńskich pamiętników - stanowi on kolejną kontrę dla ujętej dosłownie tematyki powieści. Rozdziały są krótkie, a tytuł każdego z nich stanowi wers jednej z popularnych piosenek (tytuły wszystkich podane są w dyskografii na końcu książki), oczywiście o miłości. Sytuacje zmieniają się jak w kalejdoskopie, postaci - te ziemskie i te niekoniecznie - są barwne i pełnowymiarowe, nakreślone bez irytującej nadświadomości, niepasującej do nastoletniego pojmowania świata. Czytelnik ma zagwarantowany prawdziwy festiwal emocji – od ściskającego gardło wzruszenia, do szczerych wybuchów śmiechu. Całość czyta się bardzo dobrze - powieść Jess Rothenberg jest jak gotowy scenariusz, pozwalający na projekcję obrazów przed oczami w trakcie lektury.

Hanna Kozłowska