Podążamy mrocznymi ulicami zniszczonego świata, rozbitych w okruchy ulic i Pyłów podnoszących rękę na życie innych ocalałych. Ziemi, na której drzewa przepełniają toksyny, a każda kropla deszczu – jeśli spadnie na to pustkowie – ginie pośród ziaren piasku. Świat odcięty od ludzi bez skazy, Czystych, którzy przeżyli wybuch bez uszczerbku na zdrowiu i obserwują śmiertelne zmagania pozostałych przez pryzmat zamkniętej Kopuły. Poza nią istnieje już świat po apokalipsie, w którym albo ty zabijasz, albo zabijają ciebie. Ludzie, których ciało pokrywają skazy, są zrośnięci z blachą, metalami, plastikiem czy nawet... drugim człowiekiem. Zrobią wszystko, by przetrwać. Istnieje tylko jeden ratunek – obalić bezwzględnego tyrana siedzącego za biurkiem w Kopule. Coś jednak łączy ich wszystkich oprócz instynktu przetrwania. Jeśli to odnajdą, przeżyją. Czas mija.

Nie ma pokoju bez wojen, nie ma światła bez ciemności i… nie ma piękna bez brzydoty. Wojny przynoszą ze sobą zagładę, śmierć i zniszczenie. Juliannie Baggott nie straszne są opisy pełne cierpienia, bólu, strachu. Planeta jest przepełniona dusznością ziemskiego piekła. Bohaterowie walczą ze swoim wyglądem, ale ktoś odkrywa w nich ten mały, niedostrzegalny często – okruch piękna. Nie boją się stawić czoła przeciwieństwom. Wychowali się w świecie, który skazuje innych na potępienie.

Autorka napisała książkę pod wpływem innego znanego jej dzieła. Istotnie, pomysł godny uwagi. Wszystkie fakty są dogłębnie przemyślane. Język bardzo przyjemny i prosty, przeplatany niezwykłymi opisami losów nieszczęśników. Co więcej – Baggott proponuje nam ciekawe rozwiązanie – każdy rozdział to osobna opowieść bohaterów. Dzięki temu stają się oni żywsi. Po pewnym czasie zaczynam wczuwać się w ich byt, który nie należy do najprzyjemniejszych. Śledzę każdy ich krok.

Nie można Nowej Ziemi tak po prostu odłożyć na półkę bez dotarcia do ostatniej strony. Trylogia nie może zawieść poszukiwaczy mocnych wrażeń. Dlatego polecam Wam, byście zajrzeli przez wrota Świata po Wybuchu. Przekonajcie się, czy przeżyjecie.

Podążamy mrocznymi ulicami zniszczonego świata, rozbitych w okruchy ulic i Pyłów podnoszących rękę na życie innych ocalałych. Ziemi, na której drzewa przepełniają toksyny, a każda kropla deszczu – jeśli spadnie na to pustkowie – ginie pośród ziaren piasku. Świat odcięty od ludzi bez skazy, Czystych, którzy przeżyli wybuch bez uszczerbku na zdrowiu i obserwują śmiertelne...