Te wszystkie mnożące się ostatnio jak grzyby po deszczu przerażające wizje naszej przyszłości mają dla mnie nieodmiennie niesamowity urok i moc przyciągania. Lubię się przerazić, zaniepokoić, wzruszyć, a potem odetchnąć z ulgą, że nas to nie dotyczy...

"Nowa Ziemia" roztacza przed nami wyjątkowo okropną perspektywę - świat, gdzie "pozostały tylko kałuże po czarnych deszczach"... Ci, którzy nie zdołali ukryć się przed Wybuchem (ukrywając się we wcześniej przygotowanej Kopule) - umarli lub zostali okaleczeni w sposób zupełnie nieprawdopodobny. Stopili się z przedmiotami, które znajdowały się obok, lub co gorsza z własnymi dziećmi, ptakami lub innymi zwierzętami... Pressia zamiast dłoni ma wtopioną głowę lalki. Inni z kolei zmutowali się w potworne, zabójcze monstra - Pyły, Bestie. To naprawdę przerażający świat, gdzie na każdym kroku czyha zagrożenie, a nawet nasze ciało stało się czymś innym, strasznym, przemienionym...

Ostatnio jest taki wysyp powieści postapokaliptycznych, że coraz rzadziej można wśród nich znaleźć coś świeżego, oryginalnego i naprawdę wciągającego. "Nowa Ziemia" ma w sobie tę oryginalność, a oprócz tego pasjonującą, pełną niebezpieczeństw fabułę, a przede wszystkim wyrazistych bohaterów, których losami rzeczywiście się przejmujemy. Ich losy nie są nam obojętne. Świadczy to o talencie autorki, że stworzyła powieść, która wyróżnia się tak pozytywnie.

Dużym plusem tej książki jest też to, że wątki miłosne nie są tu pierwszoplanowe, więc nie jest to kolejne młodzieżowe romansidło, tylko przypadkowo dziejące się w świecie po nuklearnej katastrofie. Nie ma tu też czułostkowości, sentymentalizmu, tylko brutalna prawda i często okrutne sceny.

Przyznaję, że na początku te wszystkie wtopienia wydawały mi się groteskowe i tak już niewyobrażalne, że trochę mnie to zniechęcało. Nie byłam pewna, czy to przełknę, bo to co przejdzie w utworze czysto fantastycznym, tak w książce, która ma sprawiać pozory realności i prawdopodobieństwa, już mogłaby być przesadą. A jednak z czasem przestało mnie to razić i już mi nie przeszkadzało.

"Nowa Ziemia" to naprawdę dobra książka na odpowiednio wysokim dla tego rodzaju literatury poziomie. I na tyle niebanalna, że na dłużej pozostaje w pamięci. Świetny początek serii "Świat po wybuchu".

Te wszystkie mnożące się ostatnio jak grzyby po deszczu przerażające wizje naszej przyszłości mają dla mnie nieodmiennie niesamowity urok i moc przyciągania. Lubię się przerazić, zaniepokoić, wzruszyć, a potem odetchnąć z ulgą, że nas to nie dotyczy...

"Nowa Ziemia" roztacza przed nami wyjątkowo okropną perspektywę - świat, gdzie "pozostały tylko kałuże po czarnych...