Mnie się ta część praktycznie w ogóle nie podobała. O ile poprzednia była naprawdę piękna i poruszająca, to ta, mam wrażenie, że jest napisana na siłę, jakby "na zamówienie". Pierwsza część faktycznie obfitowała w opowieści o miłości i tęsknocie, natomiast tu niemal w każdym wywiadzie spotykamy się z komentowaniem polityki. Bleee... to chyba nie miejsce na to... Do tego wszystkiego, to sama autorka (osoba prowadząca wywiady) dąży do tych rozmów o polityce, o aferze z krzyżem przed pałacem prezydenckim, o raportach w sprawie katastrofy, o orientacjach politycznych... Przepraszam, ale temat ten od 2,5 roku jest codziennie wałkowany przez media, jest to niemal pierwsza i najważniejsza wiadomość każdego dnia, co tylko denerwuje - nie tylko zwykłych obywateli jak ja, których osobiście strata kogoś bliskiego w tej katastrofie nie dotknęła, ale też przede wszystkim doniesienia te uderzają właśnie w rodziny i bliskich ofiar. Po książkę tę sięgnęłam w nadziei, że będzie ona utrzymana w tym samym, pozbawionym politycznego szumu stylu, co poprzednia. Niestety, zawiodłam się na tyle, że po wielu miesiącach książka nadal nie jest przeczytana do końca, pomimo wielokrotnego zmuszania się do jej zakończenia. Dziś podjęłam decyzję o całkowitym jej odłożeniu i nie wracaniu do niej już nigdy więcej. Jedynymi wartościowymi, naprawdę pięknymi opowieściami, które trzymają klimat poprzedniej części są wywiady z rodzinami zmarłych stewardess (czyli 2 wywiady na 12) i tylko one powodują, że dałam książce 4 gwiazdki, a nie mniej.

Mnie się ta część praktycznie w ogóle nie podobała. O ile poprzednia była naprawdę piękna i poruszająca, to ta, mam wrażenie, że jest napisana na siłę, jakby "na zamówienie". Pierwsza część faktycznie obfitowała w opowieści o miłości i tęsknocie, natomiast tu niemal w każdym wywiadzie spotykamy się z komentowaniem polityki. Bleee... to chyba nie miejsce na to... Do tego...