A jednak. Ostatnia część serii mnie rozczarowała, podobnie jak samo zakończenie. Zbyt wiele wątków pozostało niewyjaśnionych lub rozwiązanych tylko w niewielkim stopniu, zupełnie jakby autorka szykowała dla nas jeszcze część 5 - albo i całą kolejną serię. Żeby nie było, spytałam wujka Googla; jeśli jednak cokolwiek w tym rodzaju ma powstać, jeszcze się to nie stało, a minęły już dobre trzy lata. W tym czasie autorka wróciła do Kronik Dziedziców, do których dopisała jeszcze dwie części, więc może jednak i w tym wypadku coś nas jeszcze czeka, za rok czy dwa...

Ale do rzeczy.

Cinda Williams Chima po raz kolejny pokazała, że ma fajny pomysł, niezły styl i potrafi stworzyć sympatyczne postacie, nie jest jednak w stanie poprowadzić zaskakującej fabuły ani napisać zadowalającego zakończenia. Ten tom może nie rozczarował mnie aż tak bardzo jak "Dziedzic Smoka", ale jednak - po zauważalnej poprawie w trzeciej części oczekiwałam więcej. Tym razem najbardziej nastręczały mi się przewidywalne wydarzenia. Mam dużą tolerancję na klisze, ale nawet to ma swoje granice; ponadto, nawet nie o klisze tu chodzi. Autorka wprowadza kolejne wątki w sposób wyjątkowo uporządkowany, z łatwością pozwalający przewidzieć ich przebieg. Nie potrafi zasugerować czegoś, co zmyli czytelnika, ani nawet odwrócić jego uwagi. Ot, prosty przykład z ptakami - kto czytał, wie o co chodzi. Po raz pierwszy pojawiają się gdzieś w połowie, a kiedy kilka rozdziałów później walka toczy się w ich okolicy - bądźmy szczerzy, przecież od razu wiadomo, jak to się skończy. Takich przypadków jest o wiele więcej, niemal każdy zwrot w fabule został w taki czy inny sposób, lecz niezmiennie jasno zapowiedziany.

Już przy pierwszej części pisałam, że mimo wszystko nabiorę do autorki znacznego respektu, jeśli Risa i Han nie skończą jako para. Cóż, oczywiście już w tomie drugim stało się jasne, że na to nie ma szans. W trzeciej części ich wzajemne uczucia nawet mi tak nie przeszkadzały, ale tutaj naprawdę wystawili mnie na ciężką próbę. Już sam początek ich miłości jest niebywale nieprawdopodobny - ot, wystarczyło spotkać się raz, w dodatku w relacji napastnik-zakładnik, a już czują do siebie miętę, jakby tym wszystkim kierowało niesamowite przeznaczenie... ugh.

Jak pisałam, postacie są sympatyczne, ale tutaj chyba każda z nich zaliczyła przynajmniej minimalny spadek formy. Han, Risa, Tancerz... Nawet fragmentów z Krukiem nie czytało mi się już tak przyjemnie. Mniej więcej od połowy lektura stała się uciążliwa, musiałam powstrzymywać się przed przewracaniem kartek. Cieszę się, że mam to już za sobą.


Ostatecznie, czy warto było przeczytać "Siedem Królestw?" Uważam, że mimo wszystko tak. Choćby dla samej trzeciej części, która wybija się ponad pozostałe, a także dla Hana i Kruka, którzy tworzą bardzo ciekawy duet. Jest to jednak seria najbardziej nadająca się dla osób młodszych (okolice gimnazjum?) lub dopiero zaczynających zabawę z high fantasy - i takowym mogę polecić ją z czystym sumieniem ;)

A jednak. Ostatnia część serii mnie rozczarowała, podobnie jak samo zakończenie. Zbyt wiele wątków pozostało niewyjaśnionych lub rozwiązanych tylko w niewielkim stopniu, zupełnie jakby autorka szykowała dla nas jeszcze część 5 - albo i całą kolejną serię. Żeby nie było, spytałam wujka Googla; jeśli jednak cokolwiek w tym rodzaju ma powstać, jeszcze się to nie stało, a...