Jestem zmieszana jak drink omyłkowo podany Bondowi. No bo tak: czyta się świetnie, gładko, ale czując podskórnie, że dałoby się ten styl bardziej wyszlifować. Nie ma zaskoczenia, wszystko jest już znane, emocje zużyte na bieżąco, a jednak w trakcie czytania powracają, w łagodniejszej formie. Poza tym niby to książka o dorosłych, dla dorosłych, a czyta się ją jak któryś z tomów "Jeżycjady". To, że trzydziestoletni bohaterowie są nieco infantylni uważam akurat za, ekhm, "prawdę czasu", ale niekiedy ma się wrażenie, że i czytelnika potraktowano jak dziecko.
Pogromcy oszołomów mogą się tu nie zgodzić, ale Martyna Ochnik, szkicując swoje postaci użyła dość miękkiego ołówka. Zgoda, są pewne uproszczenia i skróty myślowe, ale i wśród przyjaciół Maćka, i w rodzinie Sary nie ma jednoznacznie czarnych i białych charakterów. Jest normalnie, przeciętnie - i dzięki temu prawdziwie.
Dlatego tym bardziej razi mnie scena z Redaktorem i Reżyserem. Takie wchodzenie w myśli i sny postaci prawdziwych, choć zakamuflowanych jest, w moim odczuciu, nadużyciem. Również pod względem stylistycznym ten fragment jest słaby, sztuczny. A wystarczyłoby włożyć Reżysera i Redaktora wraz z jego Naczelnym w senne majaki kogoś z otoczenia Maćka. Na przykład Sary, żeby miała dodatkowy impuls do porzucenia "Głosu". I treść dałoby się wówczas zachować, i wiarygodność książki jako całości. Podobnie jest z wątkiem Łysola - trąci kiepskim thrillerem.
Chciałabym, naprawdę chciałabym, jako adeptka oszołomstwa, przyznać ziomalom więcej gwiazdek. Niestety nie mogę. Kiedy ktoś wtyka kij w mrowisko, zwłaszcza takie, w którym mrówki mają obsesję na punkcie wizerunku, a międzyzdaniowe mlaśnięcia mówcy z miejsca dyskwalifikują w ich oczach całe przemówienie, należy zadbać o najwyższą jakość narzędzia drążąco-zaczepnego. Z tą zaś gdzieniegdzie jest kiepsko. Tu i ówdzie trafiają się sztuczne dialogi, w których jeden z bohaterów wygłasza tyrady, powtarzające, na użytek czytelnika, coś, co dla rozmówcy powinno być oczywiste. Poza tym redaktor i korektor zaspał, przepuszczając niedociągnięcia tekstu: pogubione lub poprzestawiane litery czy niewłaściwy rodzaj form czasownikowych. No i te błędy w językach obcych... Polskim postaciom jeszcze można je wybaczyć, ale "los generalos" w ustach Hiszpana? Do poprawki w następnym wydaniu, za które z całego serca trzymam kciuki.
Tu dygresja. Znaczek "Posiadam" przy omawianych tu przeze mnie książkach jest specjalnym wyróżnieniem. Większość nabytych powieści trzymam po przeczytaniu w... osiedlowej bibliotece publicznej.
Powieść "Oszołomy" zostaje w domu. Za dziesięć lat podsunę ją córce jako podręcznik historii. Nieocenione kompendium faktów, postaw, emocji i atmosfery od kwietnia 2010 do marca 2012, sygnalizujące jednocześnie wagę wcześniejszych (1980, 1989, 1992) wydarzeń, kształtujących posmoleńską rzeczywistość. Napisane prostym, bezpretensjonalnym (no, z drobnymi wyjątkami), przystępnym językiem, w sam raz dla nastolatki.

Jestem zmieszana jak drink omyłkowo podany Bondowi. No bo tak: czyta się świetnie, gładko, ale czując podskórnie, że dałoby się ten styl bardziej wyszlifować. Nie ma zaskoczenia, wszystko jest już znane, emocje zużyte na bieżąco, a jednak w trakcie czytania powracają, w łagodniejszej formie. Poza tym niby to książka o dorosłych, dla dorosłych, a czyta się ją jak któryś z...