Czytając jednocześnie „Sprzedawczyka” i „Wypalanie traw” dopadł mnie swoisty dysonans poznawczy. W książce Paula Beatty Afroamerykanin wprowadza apartheid w fikcyjnym amerykańskim miasteczku, co przynosi wiele pozytywnych zmian. W reportażu Jagielskiego mamy oczywiście do czynienia z sytuacją dokładnie odwrotną i w pełni opartą na faktach.
Konflikt rasowy w RPA podglądamy tu z trzech różnych perspektyw. Oczami czarnoskórego mieszkańca republiki, przedstawiciela Burów i potomka Brytyjczyków. Jagielski często oddaje głos swoim bohaterom, metodycznie przybliżając nam ich skomplikowane i niezdrowe relacje oraz długą historię antagonizmów. Stosuje nieśpieszną, rzeczową narrację, nie wydając sądów. Na koniec wyprowadza nas w bezpieczne miejsce, gdzie trzeba już samemu się odnaleźć i wyciągnąć wnioski.

Cóż, może zwyczajnie nie ma idealnych rozwiązań na koegzystencję społeczeństwa historycznie zwaśnionego i z pokolenia na pokolenie przyzwyczajanego do pewnych zależności. W każdym tyglu narodowościowym wcześniej czy później zaczyna wrzeć. Natomiast rewolucja, nawet jeśli słuszna, w końcu się wypali. Zostaną po niej tylko zgliszcza i popiół, gdyż nowego porządku nie zbudują nigdy ludzie, którzy nie potrafią strategicznie myśleć. Ale to już tylko garść osobistych frazesów.
Świetny reportaż, tymczasem życie obecnie pisze dalszy ciąg tej historii, która nadal zmierza w złym kierunku…

Czytając jednocześnie „Sprzedawczyka” i „Wypalanie traw” dopadł mnie swoisty dysonans poznawczy. W książce Paula Beatty Afroamerykanin wprowadza apartheid w fikcyjnym amerykańskim miasteczku, co przynosi wiele pozytywnych zmian. W reportażu Jagielskiego mamy oczywiście do czynienia z sytuacją dokładnie odwrotną i w pełni opartą na faktach.
Konflikt rasowy w RPA podglądamy...