Zawsze ilekroć sięgam po kolejną książkę Mastertona, czuję się jak współuzależniona żona agresywnego alkoholika, która pomimo kolejnego podbitego oka nadal wraca po więcej. Tyle już razy na niego narzekałem a nadal czuję odświętną chcicę sięgnięcia po jego powieści. Tym razem chcica była tak silna, że nawet skory byłem zapłacić a o ile mnie pamięć nie myli, swego czasu propagowałem postawę „po Mastertona tylko do biblioteki”. W sumie nie żałuję bo „Walhalla” to jedna z lepszych rzeczy autorstwa wesołego Brytyjczyka, głównie z uwagi na fakt, że wybija się z utartego schematu walki z indiańskim/babilońskim demonem, brakuje jej typowego dla twórczości Grahama kretyńskiego zakończenia a i sam pomysł jest dość oryginalny. Warsztatowo też niczego sobie. Oczywiście, nie brakuje sporadycznych głupot fabularnych, wyuzdanego seksu i irytujących bohaterów (Craig i Effie – ten pierwszy to egocentryczny dupek, ta druga to pozbawiona własnego zdania mimoza). No i oczywiście jest też pseudo-Cyganka z Woodstock, która indoktrynuje naszych bohaterów w arkana sztuki tajemnej, to akurat jeden z tych elementów, których Graham nie potrafi odstawić na bok - wiecie, coś jak literacki odpowiednik Deckarda Caina z „Diablo”.
Powtarzam – jedna z lepszych rzeczy Mastertona. Możecie śmiało czytać.

Zawsze ilekroć sięgam po kolejną książkę Mastertona, czuję się jak współuzależniona żona agresywnego alkoholika, która pomimo kolejnego podbitego oka nadal wraca po więcej. Tyle już razy na niego narzekałem a nadal czuję odświętną chcicę sięgnięcia po jego powieści. Tym razem chcica była tak silna, że nawet skory byłem zapłacić a o ile mnie pamięć nie myli, swego czasu...