Zabierałam się za tę książkę, zabierałam chyba z rok i wreszcie się zabrałam. O Emily Giffin słyszałam wiele dobrego i od dawna chciałam sprawdzić, czy te wszystkie pozytywne opinie nie są na wyrost. Chyba nie do końca tego się spodziewałam. Oczekiwałam trochę ckliwej, melodramatycznej historii do popłakania, a dostałam coś, co cenię najwyżej i nazywam na własne potrzeby cebulową fabułą.

Cebulowość „Stu dni po ślubie” objawia się tym, że autorka wrzuca czytelnika w sam środek życia głównych bohaterów i zdejmuje kolejne warstwy. Dzięki retrospekcjom poznajemy przeszłość bohaterów i stopniowo dochodzimy do sedna problemu. Emily Giffin nie spieszy się z opowiedzeniem tej historii i bardzo podziwiam jej cierpliwość. To jest cecha niezbędna, by pobudzić ciekawość czytelnika.

Ciekawe w tej historii jest to, że zaczyna się – tak jak wskazuje tytuł – sto dni po ślubie bohaterów. Ślub jest zazwyczaj finałem. Jednak tylko naiwni wierzą, że po wypowiedzeniu sakramentalnego „tak” wszyscy żyją długo i szczęśliwie. Dopiero wtedy zaczynają się schody. Pierwszym schodem w małżeństwie państwa Grahamów jest na pozór błahe wydarzenie, które pod znakiem zapytania stawia ich wspólną przyszłość. W pewien deszczowy dzień Ellie mija na przejściu dla pieszych Leo, swojego byłego chłopaka, z którym rozstała się w nie do końca jasnych okolicznościach. To spotkanie kompletnie wytrąca ją z równowagi i sprawia, że budzą się w niej dawne uczucia. Ta historia przypomina mi pewną wypowiedź Nergala. Że prawdziwa miłość to nie fajerwerki i motyle w brzuchu, tylko dokonanie wyboru i ciężka praca, żeby mimo przeciwnościom jednak się udało. A Ellie sto dni temu wybrała życie z Andym.

Cieszę się, że w końcu przeczytałam tę książkę, bo chyba mogę dopisać kolejne nazwisko do listy ulubionych autorów. Z pewnością sięgnę po inne powieści Emily Giffin, żeby przekonać się czy za każdym razem potrafi opowiadać tak uczciwie i cierpliwie.

Zabierałam się za tę książkę, zabierałam chyba z rok i wreszcie się zabrałam. O Emily Giffin słyszałam wiele dobrego i od dawna chciałam sprawdzić, czy te wszystkie pozytywne opinie nie są na wyrost. Chyba nie do końca tego się spodziewałam. Oczekiwałam trochę ckliwej, melodramatycznej historii do popłakania, a dostałam coś, co cenię najwyżej i nazywam na własne potrzeby...