Suzume jest młodą, bo ledwie czternastoletnią, panną z dobrego, japońskiego domu. W chwili, gdy ją poznajemy, jej życie zmienia się diametralnie - do domu państwa Hoshima puka wojsko, a w wyniku dalszych wydarzeń giną dwie najbliższe bohaterce osoby. Suzume musi uciekać, by przeżyć rzeź. Pomaga jej w tym jeden ze służących, który odkrywa przed dziewczyną wielką tajemnicę o posiadanym przez nich niesamowitym darze. Tymczasem do posiadłości powraca matka dziewczynki, która była z wizytą u ciotki, a towarzyszy jej przyjaciel rodziny - Terayama. Gdy dowiadują się o wydarzeniach, niezwłocznie postanawiają ukryć się w domu Terayamy. Tak rozpoczyna się nowe życie Suzume. Życie, które odmieni bohaterkę na zawsze…

„Miłość nadciąga jak burzowe chmury, ucieka przed wiatrem i rzuca cienie na Księżyc...” *

Sięgając po Cienie na Księżycu nie do końca wiedziałam, czego się spodziewać. Okładka książki przywodziła mi na myśl skojarzenie z powieściami Lisy See czy Arthura Goldena, natomiast opis odwołujący się do baśni o Kopciuszku pozwolił moim myślom popłynąć w kierunku wczesnych lat młodości, gdy bajkę tę oglądałam jako mała dziewczynka. Okazuje się jednak, że Zoë Marriott stworzyła opowieść o wiele bardziej złożoną, głębszą, niosącą ze sobą niezwykłe przesłanie…

Narracja pierwszoosobowa, przedstawiająca punkt widzenia Suzume sprawia, że lepiej rozumiemy bohaterkę - znamy jej myśli, obawy i uczucia, potrafimy wczuć się w jej dramatyczną sytuację. Język powieści jest po prostu piękny i to on oczarował mnie w pierwszej kolejności - plastyczny, elegancki, okraszony obco brzmiącymi pojęciami wywodzącymi się z języka japońskiego, przybliżającymi nam charakter azjatyckiego świata, który dla nas - Europejczyków - zawsze będzie egzotycznym, nie do końca zrozumiałym miejscem. Widzimy oczami Suzume świat, w którym tradycja odgrywa nadrzędną rolę, gdzie honor rodziny to świętość, w imię której warto poświęcić wszystko.

„- Nie bój się mnie – powiedział. Jego słowa brzmiały jak błaganie. - Nie skrzywdzę cię.” **

Kreacja bohaterów zamyka się tak naprawdę w tym, co przedstawia naszym oczom narratorka - jej odczucia w stosunku do otaczających ją osób kreują ich wizerunek w naszym umyśle, a emocje Suzume stają się naszymi. Podświadomie więc wiemy, komu można zaufać, a kogo dziewczyna powinna się wystrzegać. Im głębiej wciągani jesteśmy w fabułę, tym bardziej martwimy się o los nie tylko Suzume, ale także bliskich jej osób. Akcja zaczyna przyspieszać, a jej charakter coraz bardziej przytłacza ogromem tragicznych wydarzeń, nieubłaganie pociągając widza w kierunku finału.

Cienie na Księżycu, wydane przez wydawnictwo Egmont i wpisujące się w serię nazwaną POZA CZASEM (to bynajmniej nie jest tytuł ani podtytuł książki), jest niezwykłą, wzruszającą opowieścią o odwadze, determinacji, poczuciu osamotnienia, stracie i miłości, która potrafi dodać człowiekowi skrzydeł. To historia, która umie wycisnąć łzy i rozbudzić wyobraźnię. Powieść została podzielona na trzy części, a każda z nich odpowiada kolejnym etapom w życiu bohaterki. Na końcu książki jest słowniczek, który wyjaśnia znaczenie japońskich terminów (choć wolałabym, aby każde wyjaśnienie pojawiało się w przypisie dolnym - to ułatwiałoby czytanie bez niepotrzebnego zaglądania na koniec książki). Osobiście nie widzę wielkich odniesień do Kopciuszka, bowiem Suzume jest całkowicie inna od bohaterki starej baśni - co z resztą autorka chciała pokazać. Siła Suzume i jej niezłomne dążenie do celu sprawiają, że lekturę czyta się z zapartym tchem, niecierpliwie wypatrując finału.

Dotychczas podświadomie unikałam powieści, których akcja osadzona jest w Japonii i - szczerze mówiąc - nie wiem, dlaczego. Z tego powodu sięgając po dzieło Morriott, bałam się własnych odczuć. A jednak postanowiłam zaryzykować i cieszę się z tego, bo Cienie na Księżycu niezwykle mnie zaskoczyły swoim charakterem, wydźwiękiem i tym, jak wielkie emocje we mnie wywołały. Polecam tę książkę kilku grupom odbiorców - fanom powieści o Japonii i entuzjastom Wyznań gejszy, dziewczętom kochającym paranormalne romanse, czytelnikom uwielbiającym nietuzinkowe, złożone opowieści z wyraziście rozbudowanym studium psychologicznym, a także każdej osobie, która nie stroni od baśniowych, nieco melancholijnych historii o odkrywaniu własnej tożsamości, poszukiwaniu swojego miejsca na świecie i prawdziwej miłości. Świetnie skonstruowana fabuła, magia i klimat Kraju Kwitnącej Wiśni to silne atuty tej książki i jestem pewna, że sama jeszcze nie raz sięgnę z przyjemnością po powieść Zoë. Polecam więc ją serdecznie i z radością daję ocenę 5+/6!

* cytat str 255
** cytat str 178

Suzume jest młodą, bo ledwie czternastoletnią, panną z dobrego, japońskiego domu. W chwili, gdy ją poznajemy, jej życie zmienia się diametralnie - do domu państwa Hoshima puka wojsko, a w wyniku dalszych wydarzeń giną dwie najbliższe bohaterce osoby. Suzume musi uciekać, by przeżyć rzeź. Pomaga jej w tym jeden ze służących, który odkrywa przed dziewczyną wielką tajemnicę o...