Nie zdążyła, choć chciała wszystko ująć w pospiesznie zapisywanych słowach.
Lecz pośpiechu nie widać w lirycznym wprowadzeniu w dzieciństwo autorki przesycone nostalgią za porządkiem i pewnością. Cieniem kładzie się na nim śmierć i rozpacz po śmierci, ale istnieje przecież wciąż rodzina, bliskie sercu miasto, koleżanki, obowiązki, zwykła codzienność niosąca zapomnienie.

Detale przesądzają o niezwykłości tej prozy - niby przegadanej, zawiłej, a tak pełnej smaku i intymności. Pióro, które trzeba szybko schować, bo wstyd takim pisać, ciastka w najlepszych europejskich restauracjach, szofer, wreszcie wojna, kolejna śmierć - i w końcu śmierć oczekiwana, własna, niepozwalająca na dokończenie zapisków.

Warto poznać świat sprzed niemal wieku, Gdańsk - nie byle jakie miasto, świadomość kształtowaną w okresie II RP, swobodę Europejki w pamięci przebiegającej sprintem przez wojnę, zatrzymującej się tylko tu i tam, by sportretować domowego lekarza czy zaprzyjaźnionego restauratora. I zdziwić się naiwnie: tacy są ludzie?

A jeśli kogoś nie zainteresuje snuta opowieść (choć trudno mi to sobie wyobrazić), może sięgnąć po tę książkę, by zanurzyć się na chwilę w pięknej, pulsującej ciepłem polszczyźnie.

Nie zdążyła, choć chciała wszystko ująć w pospiesznie zapisywanych słowach.
Lecz pośpiechu nie widać w lirycznym wprowadzeniu w dzieciństwo autorki przesycone nostalgią za porządkiem i pewnością. Cieniem kładzie się na nim śmierć i rozpacz po śmierci, ale istnieje przecież wciąż rodzina, bliskie sercu miasto, koleżanki, obowiązki, zwykła codzienność niosąca zapomnienie....