Bardzo podobały mi się felietony Kisiela i cieszę się, że miałam okazję spotkać się z jego dowcipnym, ironicznym stylem. Naprawdę nieźle się uśmiałam, a czasem zatrzymałam się w czytaniu na chwilę dłuższej refleksji.

Bardzo podobały mi się felietony Kisiela i cieszę się, że miałam okazję spotkać się z jego dowcipnym, ironicznym stylem. Naprawdę nieźle się uśmiałam, a czasem zatrzymałam się w czytaniu na chwilę dłuższej refleksji.

Stefan Kisielewski...
Kompozytorem był, hmm, trudnym w odbiorze. Jego kryminały, cóż, co najwyżej R. Mróz (no trochę przesadziłem, jednak język u Kisiela barwniejszy, zdania mają swój rytm, klimat). Powieści? To może przejdę do felietonów...
Publicystą był Stefan Kisielewski genialnym - nie waham się użyć tego słowa. Może nie wszystkie felietony przetrwały próbę czasu, wszak pisane były w konkretnych dniach, odnosząc się do konkretnych wydarzeń, ale ten język, dowcip, sposób pisania o sprawach bardziej czy mniej poważnych. Można smakować bez końca. I te bon moty ("Czy wąż ma ogon? Wyłącznie ogon!", "Rower. D...a siedzi, nogi idą")!
To akurat nie z tego zbioru. Pamiętam taki felieton z połowy lat 80., w którym po prostu była... lista nazwisk. Same - powiedzmy to uczciwie - kanalie. Genialny pomysł. Nawet cenzura nie mogła się doczepić...

Stefan Kisielewski...
Kompozytorem był, hmm, trudnym w odbiorze. Jego kryminały, cóż, co najwyżej R. Mróz (no trochę przesadziłem, jednak język u Kisiela barwniejszy, zdania mają swój rytm, klimat). Powieści? To może przejdę do felietonów...
Publicystą był Stefan Kisielewski genialnym - nie waham się użyć tego słowa. Może nie wszystkie felietony przetrwały próbę...