[UWAGA, SPOILERY] kiedy dostałam w ręce książkę pana J.M.R. Michalskiego, wręcz nie mogłam doczekać się, aż ją przeczytam - uwierzyłam w zachwyty koleżanek, które "Dwie strony medalu" uznały za arcydzieło! Cóż za rozczarowanie mnie spotkało, gdy przeczytałam tę książkę. Może zacznę od zalet, bo jest ich zdecydowanie mniej: powieść czyta się naprawdę szybko, język jakoś nie powala wyrafinowaniem, tekst przyswaja się bardzo łatwo. Czytam wolno (pracuję nad tym :)), a książka zajęła mi godzinę, może dwie. Przejdę do tej smutniejszej części, mianowicie do tego, co nie podobało mi się w tej książce, a było tego bardzo dużo. Przede wszystkim masa błędów stylistycznych, interpunkcyjnych dawała mi się we znaki, nawet imiona czy przezwiska były mylone. Pomijam, dam radę to przeżyć. Nie mogłam jednak znieść niezliczonej ilości Garych Stu czy też Mary Sue! Jakkolwiek nie zostałyby przedstawione postacie, nie potrafiłam spojrzeć na nie inaczej - Adam, miłośnik bijatyk, alkoholik, który zalicza każdą pannę w mieście okazuje się być niezwykle inteligentnym, pełnym miłości młodzieńcem, który potrafi strzelić cztery bramki w ciągu czterdziestu minut gry - dziwi mnie, że autor nie przedstawił sceny, w której C. Ronaldo prosi o lekcje Adama. Tak czy siak, nawet Adam tak bardzo nie irytował mnie jak para książki: Julka, a właściwie Julia i Michał. Oboje są tak idealni, tak przerysowani, że aż boli. Julia czyta 1000 słów na minutę, a Michał po raz pierwszy w historii zdobywa sto punktów na Kangurze. Tak bardzo irytowało mnie, w jaki sposób pan Michalski przedstawia bohaterów, że przynajmniej trzy razy miałam ochotę odłożyć książkę i nigdy więcej jej nie kończyć.
Zdradziłam dużo, wybaczcie, więc oszczędzę zakończenie. Owszem, muszę przyznać - nie spodziewałam się. Byłam pewna, że skończy się całkowicie inaczej, co nie zmienia jednak faktu, że zakończenie idzie o kant... tyłka rozbić. Nie mogę zdzierżyć, że tak się skończyło, że wątek nie został rozwinięty, mam wrażenie, jakby autorowi zwyczajnie nie chciało się już pisać i po prostu walnął coś w Wordzie, na plus minus dziesięć stron. Jestem bardzo, bardzo zawiedziona. Niestety nie polecam.

[UWAGA, SPOILERY] kiedy dostałam w ręce książkę pana J.M.R. Michalskiego, wręcz nie mogłam doczekać się, aż ją przeczytam - uwierzyłam w zachwyty koleżanek, które "Dwie strony medalu" uznały za arcydzieło! Cóż za rozczarowanie mnie spotkało, gdy przeczytałam tę książkę. Może zacznę od zalet, bo jest ich zdecydowanie mniej: powieść czyta się naprawdę szybko, język jakoś nie...