Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To będzie wybitnie krótka recenzja. Plusy: Wszystko jest plusem. Minusy: Brak drugiego tomu. Dziękuję, można się rozejść. To teraz tak serio. Nie wiem, czy pamiętacie, ale względnie niedawno, bo osiemnastego lutego na grupie Książki Fantasy pojawił się post niejakiego pana Jana Michalskiego zawierający informację na temat jego debiutanckiej powieści fantasy pod tytułem „Gronhold”. Autorowi udało się przykuć uwagę sporego grona grupowiczów w tym także i moją. Z różnych powodów (tak, skleroza była jednym z nich) powieść ta trochę się naczekała, ale w końcu się udało i jestem po lekturze. Pan Jan poszedł w Tolkienowskie, dobrze wszystkim znane klasyczne fantasy (i bardzo dobrze!). Mamy ludzi, elfy, krasnoludów, orków i tym podobną menażerię. Jednak autor nie brnie w budowanie skomplikowanego świata, a zamiast tego skupia się na przygodzie. Czytelnik jest świadkiem pogoni za tajemniczym skarbem, którego to zdobycia podjął się najlepszy złodziej wszech czasów Dante Astick i w tym celu stworzył genialny, wieloetapowy plan. Wieloetapowe plany mają to do siebie, że na wielu etapach mogą się sch… tfu zepsuć i nie inaczej jest w tym przypadku. Nasz drogi złodziejaszek wpada z deszczu pod rynnę, po czym rynna zamienia się w wodospad i powolutku rozrasta do rozmiarów Niagary… Dante Astick jest …….. Możecie tu wpisać dowolne obraźliwe słowo i jest wysoce prawdopodobne, że nie tyle traficie, ile zdobędziecie nagrodę w konkursie na niedopowiedzenie roku. Nie zdziwiłabym się, gdyby cnoty dobrego bohatera uciekały z krzykiem na sam widok Dantego. To od niego wszystko się zaczyna, ale nie jest jedyną istotną postacią występującą w książce. Równie ważnymi bohaterami są członkowie rodziny królewskiej rządzącej tytułowym Gronholdem (składającej się z króla Henryka II i dwójki jego potomstwa: Piotra i Elaii),a także namiestnik północy, Drejen Lorin, który konkuruje z Dantem o miano "najsympatyczniejszego" i "najmilszego" bohatera powieści. Książka składa się głównie z sekwencji akcji i dialogów. Opisów jest tyle, co kot napłakał, i jak je uwielbiam – jestem w stanie przyjąć każdą ilość w dowolnym stopniu kwiecistości – tak w tym przypadku ich brak jest plusem. Każdy – no dobra, niech będzie, że prawie każdy – ma coś takiego, co wyłącza mu zdrowy rozsądek. Na mnie tak działają krówki-mordoklejki. Niby wiem, że zęby mnie znienawidzą, a brzuszek będzie głośno protestował, to pomimo tego zjem wszystkie. 😈 „Gronhold” jest właśnie taką krówką. Jeśli potrzebujecie czegoś, lekkiego, wartkiego, z szarymi (ale takimi bardziej czarnymi niż białymi) bohaterami i odrobinę niezdrowego, to sięgacie po chudzinkę jaką jest „Gronhold”. Piękny i skomplikowany język, głębocy jak rów mariański bohaterowie, a także przemyślenia natury egzystencjalnej, to zdecydowanie nie ta bramka, więc musicie szukać gdzie indziej. Czy mi się podobało? 😍 Kocham krówki. Po więcej recenzji zapraszam na: https://m.facebook.com/people/Czytelnicza-Norka/100093693897871/