Acha, to saga, tak? Teraz tego słowa jak piekielnego ognia, czy innej zgagi omijać będę okręgiem haczącym o pobliskie miasta... tak ta książka nudna, ale to tak nudna była... postaci po ojcach imiona tam podostawali, myliło się toto niemiłosiernie. Ludzie to chyba czytając rozrysowywali sobie jakieś drzewka genealogiczne. Inaczej sobie tego nie wyobrażam.

I sumiennie powiem przeczytałam strona w stronę do połowy. Dalej co dwie strony, dziesięć stron, ostatecznie kartkowanie by się jakieś ciekawe słowo rzuciło w oczy- takie wyzwanie rzuciłam tej książce- zatrzymaj mnie!- myślę- i nie zatrzymała.

Dwa ciekawsze momenty pamiętam, jakieś gonienie z wałkiem i cudne wynalazki cyganerii narajone z odbytych wojaży. Ale takich perełek było za malutko żeby tam coś tam ukręcić. Na tyle stron? Dajcie spokój.

A na takie ładne wydanie trafiłam w antykwariacie. Materiałem obłożone, marzenie, to i wzięłam. Po tych traumatycznych przeżyciach postanowiłam oddać moją samotność w ręce pani bibliotekarki. I innych potencjalnych rozgrzebywaczy walorów ukrytych, do których nie dane mi było dotrzeć. Null, finito! I niech mi się więcej na oczy ten tytuł nie pokazuje, to takie moje życzenie noworoczne.

Acha, to saga, tak? Teraz tego słowa jak piekielnego ognia, czy innej zgagi omijać będę okręgiem haczącym o pobliskie miasta... tak ta książka nudna, ale to tak nudna była... postaci po ojcach imiona tam podostawali, myliło się toto niemiłosiernie. Ludzie to chyba czytając rozrysowywali sobie jakieś drzewka genealogiczne. Inaczej sobie tego nie wyobrażam.

I sumiennie...