Księga Druga, Szemot
Przekład Psięcioksiegu z języka hebrajskiego z uwzględnieniem Tory Ustnej, opatrzony wyborem komentarzy Rabinów oraz hebrajski tekst komentarza Rasziego i Haftary z błogoslawienstwami.
Księga Szemot jest metatekstem Tory, w którym mówi ona o samej sobie. W tej właśnie księdze opisane zostało danie Tory (Pisanej i Ustnej) Jisraelowi na górze Synaj – wydarzenie stanowiące archetyp świadomości każdego Żyda. Pod względem przywoływania archetypowych sytuacji księga ta nie ma sobie równej. Jej centralnym momentem jest bowiem noc Wyjścia z Egiptu, przypominana, a właściwie przeżywana na nowo co roku podczas święta Pesach. Księga Szemot uczy rozumienia wolności. Ukazuje wielkie spustoszenia duchowe, jakich dokonują niewola i cierpienie. Pokazuje, jakiego wysiłku potrzeba, by na wolność zasłużyć i by ku wolności się wspiąć, a potem, jak łatwo tej wolności można nadużyć. Pokazuje wszelkie odcienie związanych z tym ludzkich uczuć – strach, apatię i entuzjazm. Analizuje je w wymiarze jednostkowym i społecznym. Szemot jest jednocześnie księgą kontemplacji, w której słowo zdaje się podchodzić (jak Mosze na Chorewie i na Synaju) najbliżej Boga – i wycofywać się wobec niemożności mówienia o Nim. Jest ponadto oczywiście kodeksem halachy – prawa żydowskiego, podstawą licznych normatywnych sformułowań, które po dziś dzień kształtują żydowskie życie.