Nie mam aspiracji aby napisać cokolwiek odkrywczego o dziele, które na przestrzeni tak wielu lat było przedmiotem wszelkiego rodzaju analiz, debat, dyskusji.. O magnum opus Lwa Tołstoja , które w niebagatelnym, moim skromnym zdaniem, stopniu przyczyniło się do uznania wieku XIX Złotym Wiekiem literatury rosyjskiej. Jedynym celem , jaki wyznaczam sobie tu, teraz, przed klawiaturą, jest próba wyrażenia paru osobistych spostrzeżeń i odczuć – nieco ponad rok po przeczytaniu cyklu „Wojna i Pokój”. Jestem to winien książce, która miała dla mnie tak duże znaczenie.

Epopeja rosyjska, o której mowa, wprowadziła mnie niejako w świat literatury poważnej będąc pierwszą przeczytaną przeze mnie pozycją takiego kalibru. Dzięki niej, Lew Tołstoj, którego nazwisko przewijało się w mojej głowie wcześniej niejednokrotnie - zasłyszane w różnych sytuacjach, jakby zmaterializował się, przestał być jednym z „jakichśtam” prozaików, jako pisarz ożył, nabrał kolorów, kształtu oraz osobowości. Tylko nieco później zaprzyjaźniłem się z autorem z podziwem śledząc jego obserwatorski geniusz, wewnętrzne bogactwo, zmysł psychologiczny, prostotę formułowania myśli, która jednak wcale nie ujmuje im treści. Literacka konfrontacja z tą unikalną osobowością zaowocowała dostrzeżeniem przeze mnie olbrzymiej różnorodności możliwych interpetacji wszelkich zachowań, gestów, rozmów.
Niesamowite, ile treści można wyczytać w pojedynczym uśmiechu, grymasie twarzy, geście, słowie, spojrzeniu. Niewielu to potrafi, Tołstoj jest w tym mistrzem.

Obawiam się, że chęć napisania czegoś stricte na temat książki mogłoby skończyć się zapisaniem objętości znacznie przekraczającej granice przyzwoitości. Stąd opatrzę ten opis jedynie znanym wszystkim komunałem, że „Wojna i Pokój” jest powieścią wielowątkową. Jest dosłownie kopalnią przeróżnych wątków, m.in. historycznych, miłosnych, psychologicznych, społecznych. Znajdziemy wewnątrz całą paletę emocji, charakterów, nastrojów, niepokojów. Mieszanka ta zwieńczona jest jeszcze na końcu analizą historiozoficzną, wobec której nie można przejść obojętnie. Wszystko to stanowi o wielkim tego dzieła bogactwie w szerokim znaczeniu tego slowa.

„Wojna i Pokój” do dziś stanowi dla mnie pewien fenomen i ważny punkt odniesienia. Do dziś nie przeczytałem w dziedzinie powieści czegoś równie kompletnego i bogatego jak rosyjska epopeja narodowa.
Pamiętam, jak po zakończeniu ostatniego tomu pomyślałem, że w tej powieści jest wszystko. Niedawno usłyszałem to samo zdanie z ust znajomego. Coś w tym niewątpliwie jest.
…Tołstoj w żadnym razie nie przesadził pisząc o swoim największym dziele: „To jest jak Iliada…”.

Nie uważam jednak, żeby trzeba było specjalnie kogokolwiek do przeczytania „Wojny i Pokoju” zachęcać . Ci, którzy będą chcieli, znajdą w swoim życiu adekwatny czas na tę powieść. Reszta choćby najgoręcej zachęcana nigdy nie spojrzy z entuzjazmem na 4 tomiska XIX-wiecznej klasyki. Będzie to niestety ich wielka strata.

Nie mam aspiracji aby napisać cokolwiek odkrywczego o dziele, które na przestrzeni tak wielu lat było przedmiotem wszelkiego rodzaju analiz, debat, dyskusji.. O magnum opus Lwa Tołstoja , które w niebagatelnym, moim skromnym zdaniem, stopniu przyczyniło się do uznania wieku XIX Złotym Wiekiem literatury rosyjskiej. Jedynym celem , jaki wyznaczam sobie tu, teraz, przed...