Oto Emi córa marnotrawna życia na jawie. Ma 38 lat, matuchnę z perukami i tatuśka z pieluchami. Ponadto posiada konto na fejsbuku i narkolepsję. Jest dziunią - jak sama o sobie mówi i przez całe swe życie szuka odpowiedniego Misia. Misiów było sporo, pojawiali się oni jak cienie na kartach powieści, przypominając Emi o jej wadach i zaletach. A Emi jest kobietą śpiącą, królewną, która na fejsbukowych profilach szuka faceta potrafiącego czytać książki. W stosunku do siebie też jest równie rygorystyczna:

Mój biust jest bazyliszkiem. A nogi?! Za takie nogi powinni wsadzać do więzienia. […] porwana sukienka, włosy w nieładzie, ciało rozlazłe i w ogóle – niezły ze mnie pasztet.

Mariusz Sieniewicz po raz kolejny przedstawia barwne postacie, nadając im często cechy obligujące do bycia kimś ponad całą resztą. Podobnie jak w innych sieniewiczowskich powieściach, chociażby w "Rebelii", gdzie główny bohater Pindel – "przeciętny przeciętniak" wyrusza w niezwykłą i pełną uniesień podróż, stając się dzięki niej kimś zupełnie wyjątkowym.

Podobnie jest z Emi, która w powieści jest na przemian Księżniczką i Wiedźmą, bo ta krzątająca się bez przerwy po mieszkaniu kobieta usłużnie wspierająca swoich rodziców, ma dwa życia. To życie zewnętrzne porządne i gładkie i to drugie ukryte senne i podziemne. Emi zasypia i śni, bo komu miłe jest śnienie, latać będzie.

Sieniewicz z nieskrywaną perfekcją przeprowadza czytelnika z jawy w tajemniczy świat snów Emilii. Tak samo jak ona, czytelnik nagle zapada w oniryczny kosmos samobójczych myśli bohaterki. Od sznurów na głowach, przez tory, aż do diabelskich odwiedzin i kobiecego pochodu, który wypełnia czytelnika niesamowitą plastycznością językowych barw i wyobrażeń.

Jednak do odkrycia pozostaje znacznie więcej. Emi pożerając ptasie mleczko podąży w kierunku przeszłych doświadczeń, próbując ukazać swej nowej „białoruskiej siostrze” uroki posiadania bądź nieposiadania Misia.

Życie Emi jest straszne, jest pełne wyrzeczeń i nieudanych związków. Dzisiaj ze świecą szukać kobiety bez anomalii. Każdą zniewala jakieś choróbsko i cała litania psychicznych dewiacji. I chociaż sieniewiczowską bohaterkę dopadają znienacka sny, w których szuka samobójczej drogi, to jednak w rzeczywistości ma pewien plan, kryjący się pod tajemniczą nazwą BBC, o którym wiedzieć może tylko bajkowa banda przyjaciółek z pracy.

To powieść o kobietach i męskich niedoskonałościach, to powieść o panicznym szukaniu swojego miejsca i swojej odpowiedzi na świat. Sieniewicz zanurza czytelnika w kobiecość, która przybiera najróżniejsze maski. Ukazuje matki karmiące, silikonowe dziewczyny i dziunie, a wszystkie brną do królewicza, jakikolwiek by on nie był. Czy Sieniewicz operuje stereotypami? Ukazując kobietę z chochlą i władczego Misia? Tak, ale do czasu…bo i męski Miś, czasem w powieści zapłacze.

Grzegorz Śmiałek

Cytaty za: "Spowiedź śpiącej królewny", Mariusz Sieniewicz, Wydawnictwo Znak, Kraków, 2012.