Co wpędzi Cat do grobu?

Wampiry, wampiry, wampiry. Czy warto jeszcze czytać o tych istotach? Czy zdarza się jeszcze jakaś książka o nich, która pisana jest z polotem, wciąga i nie zmusza do zadawania sobie pytania: gdzie tu jakikolwiek sens? Moim zdaniem tak. Powieści z cyklu Nocna Łowczyni, mimo że są o krwiopijcach, temacie, którego nie brakuje na rynku, intrygują, zaskakują, podobają się czytelnikowi. Osobiście rozsmakowałam się w przygodach Cat i Bonesa.

Co tym razem czeka naszych bohaterów?
Cat i Bones, wreszcie razem, zasłużyli na spokojny odpoczynek i możliwość cieszenia się sobą nawzajem. Dlatego zajmują się „tylko” ratowaniem życia śmiertelnikom przed krwiopijcami. Ale wszystko zaczyna się sypać, gdy ktoś po raz kolejny rozpoznaje w Cat Rudą Kostuchę, co naraża ją na spore niebezpieczeństwo. Do tego pojawia się Patra, „przyjaciółka” Bonesa z przeszłości, która ma wielką ochotę, by się go pozbyć. Wydaje się, że lada chwila w społeczności wampirów rozpęta się wojna, a jak wiadomo żadna wojna nie wróży nic dobrego. Cat musi się w tym odnaleźć, by uratować wszystkich swoich bliskich, ukochanego wampira, a także samą siebie. Ale kto może wiedzieć, do czego zdolna jest córka starożytnej Kleopatry? Przecież ktoś, kto żyje tak długo, nie może być o zdrowych zmysłach. Czy i tym razem nasi bohaterowie poradzą sobie? A może czeka ich coś gorszego od śmierci?

W powieściach z cyklu Nocna łowczyni przewija się wiele różnorodnych postaci. Większość z nich pojawia się, miesza w życiu innych, wykonuje swoje zadanie, znika, by po jakimś czasie znowu się pojawić. Jedynymi „stałymi” bohaterami, którzy nie znikają (przynajmniej nie na długo) są Cat i Bones, to oni ogrywają kluczową rolę. No i jest jeszcze matka dziewczyny, której postać dodaje powieści niezbędnego humoru. Gama tylu postaci czyni te dzieła interesującymi, zabawnymi i oryginalnymi.

A poprzednie części – porównanie
Mimo że W grobie czyta się wspaniale, to muszę przyznać, że poprzednie tomy były lepsze, szczególnie pierwszy. Czego mi zabrakło? Utarczek słownych pomiędzy Cat i Bonesem, sprawiających, że wybuchałam śmiechem. Nadal czuło się tę chemię pomiędzy głównymi bohaterami, nadal było widać ich wzajemne oddanie sobie, jednak autorka zrezygnowała z ich dogryzania sobie, możliwe, że wyrośli oni z tego, ale ja boleśnie odczułam brak tych ciętych uwag.

Jeaniene Frost po raz kolejny udowodniła, że nie istnieje takie coś jak oklepany temat. Z każdego motywu można wciąż wyciągnąć coś nowego albo chociaż interesującego. I owa autorka zrobiła to perfekcyjnie. Stworzyła swoje wampiry w swoim świecie na swoich zasadach. Uważam, że warto przekonać się, czy przypadną Wam one do gustu, mnie porwały od pierwszej części.

Moje odczucia po lekturze są jak najbardziej pozytywne. Po raz kolejny z wypiekami na twarzy śledziłam losy pół wampirzycy i jej nieśmiertelnego chłopaka. Mroczny, pociągający świat nocy zatopił we mnie kły i nie pozwolił jasno myśleć, aż do skończenia trzeciego, ale nie ostatniego tomu z serii Nocna łowczyni. Czytelniku, jeśli czytałeś poprzednie części, a tej jeszcze nie, to musi to koniecznie ulec zmianie, nie bój się, W grobie nie zawiedzie Cię, świetnie się w nim odnajdziesz pomimo ciemności. Jeśli jednak nie znasz jeszcze Cat, ale lubisz interesujące paranormalne historie, to koniecznie rozpocznij swoją przygodę z tym cyklem. A ja czekam na premię czwartej części, mam nadzieję, że nie będzie to długo trwało!

swiat-rosemary.blogspot.com

Co wpędzi Cat do grobu?

Wampiry, wampiry, wampiry. Czy warto jeszcze czytać o tych istotach? Czy zdarza się jeszcze jakaś książka o nich, która pisana jest z polotem, wciąga i nie zmusza do zadawania sobie pytania: gdzie tu jakikolwiek sens? Moim zdaniem tak. Powieści z cyklu Nocna Łowczyni, mimo że są o krwiopijcach, temacie, którego nie brakuje na rynku, intrygują,...