Strasznie smutna książka. Niby człowiek wie, że rak to paskudne cholerstwo i szanse na wyleczenie niekiedy równe są zeru, ale przez całą książkę miałam taką nadzieję, że jednak Pat jakoś się z tego wygryzie, że mu się uda, że będzie happy end... Przyznam szczerze, że mało co mnie rusza i wzrusza, ale przy tej książce były momenty, że nie potrafiłam powstrzymać łez. Sama mam małe dziecko i chwilami wyobraźnia podsuwała mi obrazy jakobym to ja była główną bohaterką, która za chwilę umrze i zostawi córcię całkiem samą, co potęgowało tylko wzruszenie i skutkowało napadami głośnego płaczu...

Jedyne co mnie wkurzało i do czego się można przyczepić to sposób w jaki pani Glass opisała historię. Wydaje się oczywistym fakt, że dzieci muszą jeść, spać, czy chodzić do szkoły itp. więc po co pisać o tym co 2-3 strony?? Po co opisywać krok po kroku cały swój dzień? Przecież chyba nie to było głównym tematem książki... Za to minus, aczkolwiek ostateczna ocena i tak wysoka :) Polecam.

Strasznie smutna książka. Niby człowiek wie, że rak to paskudne cholerstwo i szanse na wyleczenie niekiedy równe są zeru, ale przez całą książkę miałam taką nadzieję, że jednak Pat jakoś się z tego wygryzie, że mu się uda, że będzie happy end... Przyznam szczerze, że mało co mnie rusza i wzrusza, ale przy tej książce były momenty, że nie potrafiłam powstrzymać łez. Sama mam...