STANISŁAW SUPŁATOWICZ (Sath-Okh; około 15 IV 1920 Kanada – 3 VII 2003 Gdańsk),pisarz. Syn Polki i Indianina z plemienia Szaunisów w Kanadzie. Od 1937 roku w Polsce, w Radomiu, z matką; otrzymał po niej z urzędu imię Stanisław Supłatowicz. Podczas II wojny światowej za udział w konspiracji ZWZ aresztowany w 1940 i po procesie skierowany w 1941 do obozu w Auschwitz (Oświęcim). Po ucieczce z transportu ukrywał się na Kielecczyźnie, brał udział w akowskim ruchu oporu. Po wojnie represjonowany, następnie służył w Marynarce Wojennej; uzyskał średnie wykształcenie techniczne. Do śmierci mieszkał w Gdańsku-Wrzeszczu z rodziną. Przez wiele lat pływał na polskich statkach handlowych oraz na transatlantyku m/s „Batory”. Niezrównany gawędziarz, po roku 1958 brał udział w licznych spotkaniach z młodzieżą, często w stroju wojownika indiańskiego, popularyzując problematykę obyczajów i kultury tej społeczności. Występował w popularnych programach radiowych i telewizyjnych. W 1958 wydał pierwszą powieść, osnutą na wspomnieniach biograficznych, Ziemia słonych skał. Dalsze przedstawiały historię, obyczaje i kulturę Indian Ameryki Północnej: Biały Mustang (1959),Powstanie człowieka (1981),wspólnie ze Sławomirem Bralem: Fort nad Athanaską (1985),Głos prerii (1990),Tajemnica Rzeki Bobrów (1996),Serce Chippewaya (1999),Walczący Lenapa (2001). Był inspiratorem powstania nieformalnego Polskiego Ruchu Przyjaciół Indian.