Ze słów: „..bo chyba mogłem mówić otwarcie, ale człowiek się już przyzwyczaił do migania” poznajemy autora tomu III „Dzienników”, który poszedł : „…na wszelkie kompromisy aby ocalić swoją wewnętrzną wolność.” Narasta w nim rozgoryczenie władzą, mimo istnego publicznego uwielbienia z tej strony. Krytycznie wyraża się wobec opozycji demokratycznej. Mówi o pozorności wyboru powołania życiowego: „Przecież nigdy nie było wyboru zawodu pisarskiego, pisarzem byłem tak, jak byłem człowiekiem – nie wybierałem oddychania płucami, miałem płuca od urodzenia, więc oddychałem płucami.” Pisarz bierze udział w życiu świata kultury: narzeka na stosunki z Marią Dąbrowską, ciepło wyraża się o współpracy z Andrzejem Wajdą, rozprawia o Gombrowiczu: „W każdym razie ani połowy jego indywidualności nie ma w jego utworach.”, recenzuje: „Norwid był grafoman, ale Norwid myślał.”, podkreśla – w opozycji do siebie – wielkość zmarłego poety Pablo Neruby, odnotowuje opozycję do Józefa Czapskiego. Na kartach „Dzienników” autor kontynuuję podróże: przewija się po wielokroć Sandomierz, Taormina, Palermo, Rzym i ostatnia z nich - Paryż. Kiedy umiera żona, Anna Iwaszkiewicz, autor lekceważąc upływ czasu notuje: „Ale mi tak dziwno zaczynać zupełnie, ale to zupełnie od nowa, tak jak pięćdziesiąt pięć lat temu, też w styczniu. Zaczynałem ten nowy, wspaniały rozdział życia z piękną, młoda Hanią i z pomysłami w zanadrzu…” Następuje cierpienie „niewyrażalne”, każde słowo przelane na papier wydaje się egzaltacją i jednocześnie oschłością, wiec autor zawiesza głos. Pisarz obmyśla dalej, próbuje, w wieku 87 lat zauważa: „Mam bardzo piękne sny, śnią mi się pejzaże, jakich nigdy w życiu nie widziałem.” Zapewne przypadkowo zapisane wyrażenie, które kończy „Dzienniki”: „… - tyle jest rzeczy nowych.” - to słowa jakże niepodobne do tego, czym Iwaszkiewicz oddychał przez całe lata. Już w dzieciństwie świadomy znaczenia upływu czasu, w wieku dojrzałym przyzwyczaił nas do sceptycyzmu wobec wszystkiego, krótkiego – jak pisał – oddechu jego prozy, widzenia świata przez zakopcone szkło. Ciągłe uwarunkowanie wyraźnie mu ciążyło, nie miał też sił i woli aby uwolnić się od ich wpływu. Odchodzi 2 marca 1980 roku. Mimo to dźwięczą żywo słowa poety jego lat młodości - Rumiego: „gdybym przespał aż do rana już bym nigdy nie odzyskał tej nocy.”

Ze słów: „..bo chyba mogłem mówić otwarcie, ale człowiek się już przyzwyczaił do migania” poznajemy autora tomu III „Dzienników”, który poszedł : „…na wszelkie kompromisy aby ocalić swoją wewnętrzną wolność.” Narasta w nim rozgoryczenie władzą, mimo istnego publicznego uwielbienia z tej strony. Krytycznie wyraża się wobec opozycji demokratycznej. Mówi o pozorności wyboru...