Opis tej książki przeczytałam dosyć dawno. Już wtedy bardzo mnie zaciekawił i sprawił, że nabrałam ochoty na przeczytanie tej historii, dlatego gdy dostrzegłam tę książkę w bibliotece wiedziałam, po prostu wiedziałam, że muszę ją przeczytać.
Podczas czytania tej książki cały czas doświadczałam małych zaskoczeń. Ot, zaskakujące wspomnienie, niespodziewane wyznanie - wszystko to, co sprawia, że masz ochotę przeskoczyć o kilka stron do przodu, bo koniecznie musisz wiedzieć, co będzie dalej.
Zaskoczył mnie już początek. Myślałam, że cała historia będzie się dziaćjuż po rozwodzie Zoe i Maxa, a nie dużo wcześniej, gdy jeszcze mieli nadzieję na dziecko i wspólną przyszłość. Dzięki temu łatwiej ich poznać, ale zarazem też momentami trudniej zrozumieć.
Zoe i Max to niewątpliwie świetnie wykreowane postacie, ale też wyborowi kłamcy. Ona mocno go kochała, był miłością jej życia, lecz czy konieczne było wiele, aby to się zmieniło? Ewentualne macierzyństwo było ważniejsze niż ratowanie dogorywającego małżeństwa. Zoe niby kocha Maxa, a mnie momentami wydawało się, że on był dla niej tylko częścią układanki, elementem rodziny, którą tak desperacko chciała z nim stworzyć, aby wyrównać rachunki z losem sprzed lat. Mimo to dosyć łatwo przestawia się na miłość inną, miłość do kobiety. Szybko akceptuje Vanessę jako swoją partnerkę, a jedynym problemem w ich związku jest jej strach przed reakcją otoczenia.
Max to zupełnie inny rodzaj kłamcy. Wcale nie chciał dzieci, a jedynie szczęścia Zoe, która jawiła mu się jako najwspanialsza istota na świecie. Akceptuje jej marzenie i chce je spełnić. Do czasu. Gdy postanawia wziąć rozwód nie ma w nim ani krzty wahania. Zupełnie jakby miłość mogła umrzeć w jednej chwili, a kilka wspólnie spędzonych lat można było wymazać jednym ruchem ręki. Czy to w ogóle możliwe? On jednak się nawet nie zastanawia, nie waha, tylko dąży do celu. Później, podobnie jak Zoe, Max okazuje się kimś zupełnie innym niż człowiek, jakiego poznajemy na początku. Też kocha i to również miłością zakazaną, raniącą innych ludzi, bo inaczej tego ująć nie można. Zresztą, czytając późniejsze rozdziały miałam wrażenie, że jego uczucie do Zoe było jedynie złudzeniem albo kotarą oddzielającą go od przyznania się do uczuć do innej kobiety, do których nie chciał się przyznać. Tak więc obydwoje oszukiwali, ale w ostatecznym rozrachunku prawda wyszła na jaw, w słodko-gorzki sposób łącząc się z happy endem.
W kontekście tej książki zastanawiały mnie jedynie dwie sprawy, których nie rozumiem i nie jestem w stanie tego zmienić: Dlaczego Zoe i Max nigdy nie pomyśleli o adopcji? Czy liczą się jedynie więzy krwi, a nie miłość i troska o wspólny los? Czy wspólne geny czynią rodziną bardziej niż wieloletnia wędrówka przez życie? Nos po pradziadku ma większe znaczenie niż wychowanie i uczucia? Bo wydaje mi się, że nie. W tej książce nikt nawet nie myśli o adopcji traktowanej jako najgorsza z możliwych opcji, która ma zostać użyta dopiero wtedy, gdy inne metody ostatecznie zawiodą.
Druga niewyjaśniona kwestia to niepłodności braci Baxter. Jestem w stanie zrozumieć, że cierpią na jakiś rodzaj niepłodności, ale autorka w zasadzie nie precyzuje szczegółów, chociaż o Zoe dostajemy niemal medyczny opis zdrowia. O Baxterach wiemy jedynie, że mają problem z plemnikami i spłodzeniem potomka. Jednak może nie byłoby to nic dziwnego, gdyby nie fakt, że obydwaj bracia wybrali sobie również partnerki obciążone genetycznie w tej kwestii. Dwaj bracia, dwie zupełnie różne kobiety i ten sam problem? Moim zdaniem to trochę podkopuje realność książki.

Opis tej książki przeczytałam dosyć dawno. Już wtedy bardzo mnie zaciekawił i sprawił, że nabrałam ochoty na przeczytanie tej historii, dlatego gdy dostrzegłam tę książkę w bibliotece wiedziałam, po prostu wiedziałam, że muszę ją przeczytać.
Podczas czytania tej książki cały czas doświadczałam małych zaskoczeń. Ot, zaskakujące wspomnienie, niespodziewane wyznanie - wszystko...