„Zbuntować się każdy może, choć lepiej, żeby to nie był książę”

Z Celine Kiernan po raz pierwszy miałam styczność jakiś czas temu. Nie spodziewałam się po „Zatrutym Tronie” i „Królestwie Cieni” czegoś tak niezwykłego. Początkowo wydawała mi się ona przeciętna, jednak szybko się wciągnęłam w Trylogię Moorehawke. Okazała się bardzo intrygująca i niezwykle ciekawa, tak że oba poprzednie tomy pochłonęłam najszybciej, jak mi pozwalały na to inne zajęcia.
W poprzednich tomach poznajemy niezwykłą historię Winter, Raziego i Christophera, którzy zostali uwikłani w polityczne gierki pomiędzy królem Jonathanem, a dziedzicem tronu, Baleronem. W „Zbuntowanym Księciu” docieramy do obozu następcy tronu, gdzie Baleron zbiera swoich popleczników. Okazuje się, że wcale nie takie proste będzie skłonienie obu stron do pokojowych negocjacji.
Właśnie w trzecim, ostatnim tomie, mamy okazję poznać księcia. Nie okazuje się on wbrew pozorom zarozumiałym, tępym szczeniakiem, sterowanym przez pragnącego zemsty człowieka, lecz mądrego, pewną siebie i swoich decyzji osobę. Baleron stanowił od początku serii zagadkę, którą chciałam rozwiązać. Początkowo nie wydawał mi się zbyt miłą postacią, którą chciałabym poznać w realnym życiu. Szybko jednak zmieniłam zdanie. Jego kreacja była skomplikowana, ale w Trylogii Moorehawke nie spotkamy prostych rozwiązań.
Winter, Chris i Razi jak zwykle zaskakiwali. Czułam do nich co raz większą sympatię i przywiązanie. Bardzo przejmowałam się ich losami. Ponadto fascynowali mnie Merroni, Wilkołaki, a także postać Marguerite Shirken. Poznajemy także Koriolana – przyjacielskiego kota, o którym już wcześniej Celine Kiernan wspomniała w poprzednich częściach.
Świat przedstawiony jest bardzo podobny do naszego w czasach średniowiecza. Jedną z niewielkich różnic są nieliczne elementy fantastyczne, takie jak Wilkołaki, czy gadające koty, a także nazwy ludów, bądź państw. Łatwo jednak dostrzec podobieństwa między nimi, a tymi odpowiednikami z naszego świata np. Haunowie są bardzo podobni do Hunów, a Śródziemianie przywodzą na myśl ludy zamieszkujące Włochy, czy Grecję. Nie trzeba map (choć bywają przydatne), by zorientować się co i jak.
Rozwiązanie problemów między królem i następcą tronu to ważny wątek w trzeciej części. Okazuje się, że nie jest ono skomplikowane. Trzeba jednak usiąść i na spokojnie porozmawiać, wyciągnąć dłoń z propozycją pokoju. Niestety, to nie nasze czasy, więc zarówno Jonathon, jak i Alberon, są zbyt dumni, by posunąć się do tego. Dlatego zakończenie było niezwykle poruszające, sprawiało, że chciało mi się usiąść i płakać. I choć wiem, że historia jest fikcyjna, to było mi szkoda bardzo wielu osób. Akcja wciąż się rozwijała; z tą książką nie można się nudzić.
Trylogia Moorehawke jest jedyna w swoim rodzaju, nie można jej porównać z jakąkolwiek inną powieścią, bądź serią. Zaczyna się dość zwyczajnie, jednak w miarę rozwoju akcji można dostrzec piękno tej historii. „Zbuntowany Książę” jest idealnym zakończeniem tej trylogii. Kryje w sobie piękno, akcję i dużo emocji!

10/10

„Zbuntować się każdy może, choć lepiej, żeby to nie był książę”

Z Celine Kiernan po raz pierwszy miałam styczność jakiś czas temu. Nie spodziewałam się po „Zatrutym Tronie” i „Królestwie Cieni” czegoś tak niezwykłego. Początkowo wydawała mi się ona przeciętna, jednak szybko się wciągnęłam w Trylogię Moorehawke. Okazała się bardzo intrygująca i niezwykle ciekawa, tak że oba...