"Zmierzaliśmy coraz głębiej i głębiej do jądra ciemności."

Słysząc tytuł "Jądro ciemności" - nie wiem czemu, ale zawsze miałam w wyobraźni coś w stylu opowieści o zaginionej Atlantydzie.
Nie tego się spodziewałam, zupełnie nie tego.
Józef Korzeniowski uchwycił samo sedno ludzkiej egzystencji, tragedii człowieczego losu, niezłomnej walki duszy, zła w nas samych.
Głębia narracji Marlowa, jego wrażliwość na otaczające go dwa światy i ich kontrast, niemożność do koegzystencji, a jednoczesne ukazanie tajemnicy i pasji - rytmu życia Afryki, w którym zatracił się Kurtz... No właśnie, Kurtz!
Pierwszy raz postać wydała mi się równie fascynująco żywa, co nierzeczywista - urastająca do rangi symbolu. Tak jak niemal wszystko w tym opowiadaniu.
Mimo mnóstwa bohaterów, tak naprawdę mało który naprawdę ma znaczenie - nie mają imion, komunikują się, ale nie rozmawiają - prawie jakby się nie widzieli i słyszeli. Wszechogarniająca ciemność i mrok wylewający się z każdej strony, wzmocniony jeszcze przez porażającą samotność - nie dziwię się ta książka stała się dziełem życia Josepha Conrada.

"Starałem się przełamać zaklęcie - ciężkie, nieme zaklęcie dziczy - które zdawało się przyciągać go do swej bezlitosnej piersi przebudzając zapomniane, brutalne instynkty, wspomnienie spełnionych, zaspokojonych namiętności. Byłem przekonany, że to wystarczyło, aby wyprowadzić go na skraj lasu, do buszu, ku blaskowi ognisk, ku pulsowi bębnów, ku mamrotaniu dziwacznych inkantacji; samo to zwiodło jego pozbawioną hamulców duszę poza granice dozwolonych aspiracji."

"Przebywał w nieprzeniknionej ciemności."

"Zmierzaliśmy coraz głębiej i głębiej do jądra ciemności."

Słysząc tytuł "Jądro ciemności" - nie wiem czemu, ale zawsze miałam w wyobraźni coś w stylu opowieści o zaginionej Atlantydzie.
Nie tego się spodziewałam, zupełnie nie tego.
Józef Korzeniowski uchwycił samo sedno ludzkiej egzystencji, tragedii człowieczego losu, niezłomnej walki duszy, zła w nas samych.
Głębia...