Niczego nie da się rozstrzygnąć bez wojny. Takie jest prawo Wszechświata.
Nie da się też oszukać przeznaczenia. Czy aby na pewno?

"Klucz" to ostatni tom trylogii Marianne Curley o Straży, stowarzyszeniu, którego członkowie strzegą prawidłowego biegu historii. Ale w tej chwili bitwa toczy się o większą stawkę - o całe dotychczasowe życie Ziemian, o istnienie jakiejkolwiek harmonii. Lathenia przygotowuje się do zasiania chaosu i zniszczenia świata. Na jej drodze może stanąć jedynie dziewiątka Wezwanych.

Muszę przyznać: "Klucz" dał mi akurat tyle, ile oczekiwałam. Nie zaskoczył, ani pozytywnie, ani negatywnie. Utrzymany jest mniej więcej na poziomie i w klimacie poprzednich części. Czy to dobrze? Według mnie tak, gdyż należę do grona fanów tej serii. Może nie tych najbardziej entuzjastycznych, ale jak najbardziej uważam, że trylogia Marianne Curley ma w sobie to coś.

Pierwsze, co można stwierdzić po przeczytaniu książki, to fakt, że nie czuje się tych przeszło 500 stron. Powieść jest wręcz napompowana akcją, wydarzenia można by powiedzieć przeciekają nam między palcami. Nie można ominąć nawet jednego akapitu, bo grozi wtedy niezrozumienie dalszego ciągu. Zaobserwowałam w tej trylogii zjawisko, którego brak często wytykam niektórym autorom. Jest to zwięzłe przekazywanie informacji, ciągłe ciekawienie czytelnika. Ile razy pisząc recenzję, używaliście sformułowania: całą serię spokojnie można by zmieścić w jednym tomie? Bo ja bardzo często. Mam wrażenie, że co bardziej utalentowani 'rozciągacze' spokojnie zrobiliby z tej trylogii co najmniej 5 tomów. Jestem wdzięczna pani Curley, że nie pisała na ilość, a na jakość.

Jedyne, co przemawia na minus tej części, to zbyt mała ilość misji w porównaniu do poprzednich tomów. Najwięcej było ich w "Straży" - to tom pierwszy był najciekawszy pod względem ratowania historii i rzeczy z tym związanych. Im dalej w las, mamy z kolei więcej ratowania świata. Jakby tego było mało, misje nie dość, że w małej ilości, zostały niesamowicie pobieżnie opisane, nierzadko na jeden rozdział. To akurat mnie rozczarowało.

Rekompensuje to wszystko jednak zakończenie. Satysfakcjonujące, słodko-gorzkie, idealne. Akurat takiego zwieńczenia potrzebowali "Strażnicy Veridianu". Takie powieści, w których dobro ma zawsze wygrywać ze złem, nie mogą kończyć się całkowitym happy endem, bo wyjdzie z tego to, co stało się chociażby ze "Skrzydłami Laurel". Czyli 'Tęcza, jednorożce & spółka". Jest to historia zamknięta - nie mam poczucia, że chciałabym więcej przygód bohaterów. Może i miło by było poczytać jeszcze o misjach "Straży", ale byłoby to niepotrzebne przeciąganie. Na szczęście trylogia ta została napisana w roku 2005, kiedy nie było mody na pisanie "byle więcej tomów", tak jak to można teraz zaobserwować.

Można mówić, że schematyczna, że mało opisów, że niewiarygodna ilość nadnaturalnych mocy u bohaterów - ale to jest właśnie klimat tej trylogii, to co czyni ją tak przyjemną, łatwą w odbiorze i wyjątkową. Ja czas spędzony ze "Strażnikami Veridianu" wspominam bardzo miło i zachęcam wszystkich innych do zapoznania się z tą niesamowitą trylogią, przepełnioną zagadkami, akcją, miłością i tajemnicą. Chętnie przeżyję kiedyś jeszcze jedną podróż w czasie, aby zapoznać się z tą serią na nowo, po raz kolejny.

Niczego nie da się rozstrzygnąć bez wojny. Takie jest prawo Wszechświata.
Nie da się też oszukać przeznaczenia. Czy aby na pewno?

"Klucz" to ostatni tom trylogii Marianne Curley o Straży, stowarzyszeniu, którego członkowie strzegą prawidłowego biegu historii. Ale w tej chwili bitwa toczy się o większą stawkę - o całe dotychczasowe życie Ziemian, o istnienie jakiejkolwiek...