"Niestety, ludzkie głowy są pozamykane tak szczelnie jak drzwi do Pentagonu. Czasem ludzie pokazują, co naprawdę sobie myślą. (...) Najczęściej jednak przegapiamy nawet najbardziej oczywiste sygnały."

Po tym, jak dziewczyny dowiedziały się o prawdziwej tożsamości A., były zszokowane. Mona poparła swoje pierwotne zamiary nienawiścią, jaką żywiła do Alison - jej śmiertelnego wroga. Wyjaśniła, że tuż przed pogrzebem dziewczyny, znalazła jej pamiętniki, w których zapisywała wszystkie sekrety swoich najlepszych przyjaciółek. Stąd też w wiadomościach od A. niemal za każdym razem mieszkanki Rosewood odkrywały drugie dno związane z którąś z ich tajemnic. Gdy Spencer skonfrontowała się z Moną i usłyszała całą historię powstania i działalności A., broniąc się, przyczyniła się do śmierci swojej prześladowczyni. Po tym incydencie cztery przyjaciółki były pewne, że położyły kres byciu wciągniętym w niebezpieczne gierki.

Czując się pewniej, podobnie jak po zaginięciu Ali, dziewczyny w krótkim czasie zaczęły się od siebie oddalać. Wszystko zaczęło wracać do normy. Mimo że Hanna długo nie mogła otrząsnąć się po odkryciu prawdy o A., wkrótce znalazła sobie nowe przyjaciółki; wśród nich znalazła się również córka nowej żony jej ojca, która po przeprowadzce do Rosewood, zaczęła uczęszczać do tego samego liceum, co Hanna. Wspólnie postanowiły, że mogą spróbować być zgranym zespołem dwóch pięknych i popularnych dziewcząt, zwłaszcza, że obie potrzebowały bliskiej koleżanki u swego boku. W zupełnie innej sytuacji znalazła się Spencer, której rodzina do tej pory nie może wybaczyć ujawnienia informacji o oszustwie w nominacjach do Złotej Orchidei. Nie może znaleźć wsparcia; nie ma ramienia, na którym mogłaby wylać wszystkie gniewne łzy. Gdyby tego było mało, wkrótce dowiaduje się o śmierci swojej ukochanej babci, po czym otrzymuje informację, że nie została uwzględniona w testamencie, gdzie każde z wnucząt otrzymało po dwa miliony dolarów. Kobieta nazwała ich wnukami pierworodnymi, przez co, przy niewielkiej pomocy swojej siostry, Spencer zaczyna podejrzewać, że została adoptowana. Natomiast Ella, mama Arii, nareszcie otrzeźwiała i zorientowała się, przez co przechodzi jej nastoletnia córka. Postanawia jej wybaczyć i zaprasza pod swój dach. Sprawy komplikują się, gdy Aria wybiera się na wystawę malarza imieniem Xavier, który zaczyna z nią flirtować. Kilka godzin później dowiaduje się, że artysta spotyka się z... jej mamą! Jak sobie z tym poradzą? Odkąd Emily ujawniła prawdę o prawdziwych uczuciach, jakie żywiła do Ali, wszyscy zaczęli myśleć, że jest lesbijką. Utwierdziła siebie i innych w tym przekonaniu, gdy zaczęła umawiać się z Mayą. Co dziwne, w ostatnim czasie poznała nadzwyczaj miłego i czarującego Isaaca, który zawrócił jej w głowie. Kto wie, jak zakończy się ta relacja...

Gdy dziewczyny próbują przywrócić swoje życia do normalności z czasów przed Ali i myślą, że już nic nie może ich zaskoczyć, znów zaczynają dostawać wiadomości od A. Oczywistym jest to, że Mona nie może smsować zza grobu, dlatego z początku przyjaciółki myślą, że to zwykłe żarty, albowiem gdy cały kraj dowiedział się o ich problemie, nagle wszyscy zaczęli udawać, że są A. Niestety po niedługim czasie dziewczyny orientują się, że to nie żarty i znowu są w niebezpieczeństwie. Gdy dociera do nich, że Ian Thomas został publicznie okrzyknięty mordercą dziewczyny z Rosewood, nie wiedzą, kogo mają podejrzewać. Jak długo jeszcze będą podskakiwać, słysząc dźwięk dzwoniącego telefonu?

Po gwałtownym zakończeniu czwartego tomu serii Pretty Little Liars, gdzie ujawniona zostaje prawdziwa tożsamość tajemniczej stalkerki, nie wiadomo, czego się spodziewać. Sara Shepard postawiła sobie wysoką poprzeczkę, gdy zapowiedziała istnienie kolejnego A., które wkrótce pojawi się w Rosewood. Czy udało jej się sprostać oczekiwaniom miłośników poprzednich części? Wydaje mi się, że nie. Podczas gdy dwa poprzednie tomy serii były zdecydowanie zaskakujące i trzymały w napięciu, tak tutaj wszystkie zdarzenia były dość przewidywalne. Tym razem pisarka skupiała się bardziej na życiu dziewcząt i ich związkach, głównie uczuciowych, nie zbaczając na konsekwencje związane z przybyciem nowego A. W tym tomie dowiadujemy się, kto na pewno nie może być kolejnym prześladowcą, ale zostajemy z większą ilością pytań niż odpowiedzi.

Jeżeli w poprzednich częściach czytelników denerwował zbyt prosty i niedoświadczony styl pisania Sary Shepard, mogą spodziewać się dużej zmiany, która po części była widoczna już w Niewiarygodnych. Mimo że główne bohaterki nie dojrzały ani trochę, tak ich autorka - nawet bardzo! Język, jakiego używa, a także znajomość kilku pozycji literackich, o których wspomina w książce, nieco mnie zaszokował. Nie myślałam o tym, że kiedykolwiek zobaczę taką metamorfozę. Widać, że Sara idzie naprzód! Niestety trudno nie wspomnieć o zwolnionym tempie akcji, choć być może zbytnio sugeruję się poprzednią częścią serii, gdzie w mgnieniu oka dotarłam do końca. Miłośnicy mocnych wrażeń mogą nie czuć się zaspokojeni.

Podobnie jak w przypadku wcześniejszych tomów Pretty Little Liars, tak również teraz polecę Zepsute wiernym fankom serii o przyjaciółkach z małego miasteczka w stanie Pensylwania. Dziewczynom, które jeszcze o tym nie słyszały, proponuję wyjście z jaskini i pognanie do księgarń. Polecam!

http://oczami-czytelnika.blogspot.com/2013/02/pretty-little-liars-zepsute.html

"Niestety, ludzkie głowy są pozamykane tak szczelnie jak drzwi do Pentagonu. Czasem ludzie pokazują, co naprawdę sobie myślą. (...) Najczęściej jednak przegapiamy nawet najbardziej oczywiste sygnały."

Po tym, jak dziewczyny dowiedziały się o prawdziwej tożsamości A., były zszokowane. Mona poparła swoje pierwotne zamiary nienawiścią, jaką żywiła do Alison - jej śmiertelnego...