Kto Petrarkę zna tylko z jego sonetów, dzieł wulgarnych (bo pisanych w volgare),zna go właściwie bardzo mało. Sam Petrarka wolał być znany ze swoich dzieł łacińskich i to właśnie w pisanym po łacinie eposie, nigdy zresztą nie dokończonym, "Afryka", upatrywał nadzieję swojej przyszłej sławy i nieśmiertelności.
Petrarka, jak odkrywamy czytając jego inne łacińskie dzieła, to w równej mierze filozof, co poeta. Filozof zatroskany przede wszystkim sobą, swoim ostatecznym celem i sposobami zbliżania się ku niemu, uprawiający filozofię w duchu późnego antyku jako ćwiczenie duchowe.
Rozpoczynające niniejszy tom dzieło "De sui ipsius et multorum ignorantia" zaliczyć można do pism filozoficznych Petrarki. Jeśli zaś uznać je przy tym również za traktat apologetyczny, to dość dziwna to apologia. Petrarka bowiem, odpowiadając na wynikające z zawiści oskarżenia o głupotę, sam się do tej głupoty przyznaje i o tej głupocie pisze. Nie jest to jednak, jak u Erazma, dzieło ironiczne, nasycone podtekstami, lecz raczej spowiedź, szczere wyznanie marności własnych intelektualnych osiągnięć. To poniżenie, pogarda wręcz, służy jednak Petrarce, by tym silniej docenić wartość osiągania przez cnotę zbawienia, tego co wieczne i nieprzemijające. Całe życie Petrarki, co najpełniej uobecniło się w "Secretum meum" było naznaczone konfliktem między iście monastycznym pragnieniem nieba, a czysto ludzkim pragnieniem doczesnej sławy. "O niewiedzy" może być, w tym kontekście, odczytywane jako schyłkowe, bo wykwitłe zaledwie na parę lat przed śmiercią, wyrzeczenie się ślepej gonitwy i opowiedzenie się po stronie Chrystusa.
Poza wspomnianym wyżej dziełem, otrzymujemy w tomie również wybór z listów Petrarki (za zbioru "Familiaria)", w tym słynne listy do Cycerona i Kwintyliana oraz do Giovanniego Boccaccia.

Lektura pism Petrarki nie wszystkim przypadnie do gustu. Dzisiejszego czytelnika razić może, podobnie jak przy lekturze Cycerona, czy Kwintyliana, nadmierna gładkość i mocne nasycenie retoryką, korzystające z częstych powtórzeń i pełnych patosu środków stylistycznych. Styl ten wynika jednak z tego, że celem pism Petrarki było nie tyle dostarczenie samej przyjemności, co raczej udoskonalenie moralne czytelnika. Można więc, w odniesieniu do Petrarki, zacytować Erazma, który pisząc kiedyś o Cyceronie stwierdził, że odnajdywanie przyjemności w lekturze jego dzieł jest jedną z oznak postępów w cnocie.

Kto Petrarkę zna tylko z jego sonetów, dzieł wulgarnych (bo pisanych w volgare),zna go właściwie bardzo mało. Sam Petrarka wolał być znany ze swoich dzieł łacińskich i to właśnie w pisanym po łacinie eposie, nigdy zresztą nie dokończonym, "Afryka", upatrywał nadzieję swojej przyszłej sławy i nieśmiertelności.
Petrarka, jak odkrywamy czytając jego inne łacińskie dzieła, to...