Francesco Petrarca

Problem ze starą poezją jest taki, że to, co było nowatorskie i odkrywcze w technice czy wrażliwości - w tym wypadku na przykład subiektywizm uczuć czy traktowanie Laury jako istoty fizycznej, z krwi i kości - dzisiaj jest, cóż, no poetyckim standardem. Jalu Kurek zrobił w tych przekładach, co mógł, ale ta poezja jest po prostu śmiertelnie nudna. Człowiek przez dwadzieścia lat wzdycha i płacze za jedną kobietą, której w zasadzie nigdy nie poznał - zdrowo myślący czytelnik podejrzewa, że albo miał pewne problemy natury emocjonalnej, albo cała ta poetycka konstrukcja ma tyle wspólnego z rzeczywistością, ile Urszulka Kochanowskiego (bardziej prawdopodobne wydaje mi się to drugie). Około 40 utworu w zbiorze nabrałam przemożnej ochoty potrząśnięcia Petrarcą i poproszenia, żeby się ogarnął, znalazł sobie jakieś hobby, cel w życiu czy cokolwiek, bo 20 lat nieustających łez to prawie niepoważne.