Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam sympatię do Petrarki, od kiedy trafiłem na jego cytat, że etyczne pisma Arystotelesa nie pomogły mu być lepszym człowiekiem i kiedy dowiedziałem się, jak wielkim autorytetem byli dla niego św. Augustyn, Cyceron i Seneka. Całkiem niedawno wyszło tłumaczenie fikcyjnego dialogu Petrarki ze św. Augustynem, czyli "Moja Tajemnica", więc postanowiłem zabrać się do czytania. Nie w duchu filologicznym, nie w duchu historycznym, ale by faktycznie uczyć się od Petrarki jak należy żyć. Z jednej strony dialog jest ten bardzo owocny, porusza tematy meditatio mortis, acedii i nieumiarkowanych pragnień (zwłaszcza miłości i sławy),ale z drugiej strony, zdaje mi się, że nie ma w tych pismach nic, co by nie było już wcześniej u starożytnych. Wada to i zaleta - treści są ponadczasowe, ale nie potrafię się pozbyć wrażenia, że autor jest jedynie swoistym epigonem i problemy, jakie porusza nie są tak dobrze wyjaśnione jak u starożytnych. Brakuje chyba tej perswazyjnej słodyczy, którą raczył nas chociażby mistrz Seneka czy później Boecjusz. Tym niemniej można tutaj znaleźć sporo wartościowych rzeczy, podobał mi się zwłaszcza fragment o tym, że chociaż tak dużo książek czasami czytamy, to ile tak naprawdę z tego wszystkiego w nas zostaje? Dotyczy to przede wszystkim literatury, która ma nam pomóc w życiu - na ile ją tylko pochłaniamy, a potem odrzucamy, a życia swojego nie zmieniamy? Te problemy porusza Petrarka wraz z mistrzem Augustynem. Wydaje się, że najważniejszym wkładem Petrarki jest próba połączenia starożytnego platonizującego stoicyzmu z ideami późnośredniowiecznego chrześcijaństwa, ukazując pewnego rodzaju kompatybilność obu stanowisk. Petrarka szuka pocieszenia u starożytnych w problemach swoich czasów. Z jednej strony silny jest motyw vanitas (stąd wyeksponowany wątek meditatio mortis),a z drugiej odwoływanie się do rzymskich pisarzy antyku - jednak pod kierownictwem św. Augustyna. Na koniec dodam, że książka została wspaniale wydana - twarda okładka, duży tekst, dobry wstęp tłumaczki no i zaleta łacińsko-polskiego wydania, jak ktoś chce skonfrontować się z oryginałem.