Janusz Głowacki, znany głównie jako scenarzysta kultowego „Rejsu” jest również bardzo dobrym pisarzem i dramaturgiem, którego dzieła znane są w wielu krajach świata.

Jego książka p.t. „Sonia, która za dużo chciała” jest zbiorem 14 opowiadań. Są to teksty, które były już wcześniej publikowane. Antologie różnych utworów trudno jest oceniać, ponieważ każdy z nich mógłby otrzymać inną notę. W tym przypadku łączy je jedno: świetny warsztat autora, dzięki któremu z każdego opowiadania wyłania się wyraźny obraz bohatera.

Książka zawiera opowiadania fabularne, jak i „wspomnieniowe” pisane w pierwszej osobie, a będące wynikiem obserwacji przez autora Polaków mieszkających za granicą. Z treści wyłaniają się różnorodne charaktery, odkrywając ludzkie słabości. Tworzą się zaskakujące obrazy np. bezdomnych krajanów w Nowym Jorku.

Osobiście odbieram twórczość Janusza Głowackiego skrajnie dwojako. Zachwycam się stylem autora i treścią w przypadku opowiadań z fabułą, natomiast przy opowiadaniach będących zapisem zdarzeń i jego osobistych przeżyć, zwyczajnie się nudzę. Być może wynika to z faktu, że taki rodzaj twórczości pana Głowackiego po prostu mi „nie leży”. To tak, jak i na płycie cenionego wykonawcy bywają piosenki, które nie porywają, pomimo bardzo dobrego wykonania. Z tego względu poszczególne opowiadania oceniłabym w szerokiej skali, jednak nie poniżej 5 gwiazdek, bowiem teksty w zbiorze bywają i wybitne, i mniej ciekawe, ale wszystkie świetnie napisane.

Janusz Głowacki, znany głównie jako scenarzysta kultowego „Rejsu” jest również bardzo dobrym pisarzem i dramaturgiem, którego dzieła znane są w wielu krajach świata.

Jego książka p.t. „Sonia, która za dużo chciała” jest zbiorem 14 opowiadań. Są to teksty, które były już wcześniej publikowane. Antologie różnych utworów trudno jest oceniać, ponieważ każdy z nich mógłby...