Całkiem ciekawe opowiadania, czuć tego amerykańskiego ducha luzu, którego w smutnej polskiej literaturze brakuje.

Całkiem ciekawe opowiadania, czuć tego amerykańskiego ducha luzu, którego w smutnej polskiej literaturze brakuje.

Jak to ze zbiorami opowiadań bywa, jedna utwory są lepsze, inne słabsze, zwłaszcza że pochodzą z różnych etapów twórczości Janusza Głowackiego (obok dojrzałych tekstów mamy tu opowiadanie debiutanckie, owszem, całkiem udane, ale nie tak dobre i dopracowane jak te późniejsze).

Przyznam, że do mnie bardziej przemówiły najkrótsze formy, zwłaszcza "Materiał" i tytułowy utwór.
Wrażenie robią i teksty osadzone w peerelowskiej rzeczywistości, i dotyczące życia Polaków na emigracji, która często wcale nie okazuje się złotym snem.

Jak zawsze w przypadku prozy Głowackiego, na uwagę zasługuje gawędziarski styl i barwny, dynamiczny język.
Niestety, część opowiadań w wersji audiobooka czyta autor, a nie jest on dobrym lektorem, więc utwory w jego interpretacji naprawdę wiele tracą. Nie wiem, skąd pomysł na takie rozwiązanie - zupełnie nietrafny; lepiej było powierzyć to zadanie w całości profesjonaliście, jakim jest Andrzej Zieliński. Słuchanie prozy w jego wykonaniu to balsam dla ducha i ucha:)

Jak to ze zbiorami opowiadań bywa, jedna utwory są lepsze, inne słabsze, zwłaszcza że pochodzą z różnych etapów twórczości Janusza Głowackiego (obok dojrzałych tekstów mamy tu opowiadanie debiutanckie, owszem, całkiem udane, ale nie tak dobre i dopracowane jak te późniejsze).

Przyznam, że do mnie bardziej przemówiły najkrótsze formy, zwłaszcza "Materiał" i tytułowy utwór....

Nawet dobrze napisane, tylko, że temat nieciekawy. Wrażenia z PRL, w Polsce lub na obczyźnie. Szarzyzna, z której trzeba wyjść, a nie rozpamiętywać.

Nawet dobrze napisane, tylko, że temat nieciekawy. Wrażenia z PRL, w Polsce lub na obczyźnie. Szarzyzna, z której trzeba wyjść, a nie rozpamiętywać.

Opowiadania dobre przeplatane słabymi. Nierówny zbiór ciężko ocenić jako coś naprawdę godnego polecenia...

Opowiadania dobre przeplatane słabymi. Nierówny zbiór ciężko ocenić jako coś naprawdę godnego polecenia...

'' Sonia, która za dużo chciała '' to zbiór opowiadań Janusza Głowackiego , na który składa się 14 historyjek . Jak pisze sam autor , żeby było sprawiedliwie , jest ich po siedem . Siedem z czasów PRL - u i drugie tyle z pobytu w USA . Opowiadania jak to w zbiorach , są różne i mają różny ładunek '' rażenia '' . Opowiadanie tytułowe podobało mi się średnio , chociaż jest bardzo dobrze napisane , musi takie być skoro wywołało u mnie smutek i żal Soni , która miała wielkie perspektywy , jednak za dużo chciała i to się niezbyt dobrze dla niej skończyło . Właściwie sam tytuł skojarzył mi się , nie wiem dlaczego , z jakąś bajką . Ale historia Soni wcale bajeczna nie była . Osobiście palmę pierwszeństwa oddaję opowiadaniu '' Przed burza '' , które mnie niemiłosiernie ubawiło :) . Drugie miejsce opowiadanie '' Wizyta '' , to już wcale śmieszne nie było . Było trudne i opowiadało o trudnych sprawach , decyzjach i wypowiadanych deklaracjach i obietnicach . Trzecie miejsce na moim osobistym podium oddaję opowiadaniu '' My sweet Raskolnikow '' , trochę śmieszna , a trochę gorzka historia o tym co się może przytrafić człowiekowi który zdecydował się zamordować bogatą starszą panią . Co poza tym ? Kilka opowiadań o niewdzięcznym losie polskich i nie tylko , imigrantów w mlekiem i miodem płynącej Ameryce . O tym na przykład co zrobić aby nie stracić zarobku kiedy okaże się że w mieszkaniu które mamy wyremontować znajdujemy wisielca ? Zgłosić na policję , czy nie ? A jeśli nie , to co z nim zrobić ? Dowiemy się też co to jest '' pole Garncarza '' i do czego służy . Polecam ten ciekawy i interesujący zbiór opowiadań znanego pisarza i scenarzysty .

'' Sonia, która za dużo chciała '' to zbiór opowiadań Janusza Głowackiego , na który składa się 14 historyjek . Jak pisze sam autor , żeby było sprawiedliwie , jest ich po siedem . Siedem z czasów PRL - u i drugie tyle z pobytu w USA . Opowiadania jak to w zbiorach , są różne i mają różny ładunek '' rażenia '' . Opowiadanie tytułowe podobało mi się średnio , chociaż jest...

Cóż no... Głowacki to Głowacki - pisze wartko, zabawnie, z biglem. W dużych dawkach i na raz - czytanie nie wskazane ze względu na dużą dawkę szowinizmu, takiego wprost (co i rusz jakiś biust musi wylać się z bluzki) jak i nie wprost (o kobietach, co tylko mężczyznę chcą urobić, albo po ślubie się roztyją). Mimo tego daję 6, bo to jest naprawdę wartka, rytmiczna proza.

Cóż no... Głowacki to Głowacki - pisze wartko, zabawnie, z biglem. W dużych dawkach i na raz - czytanie nie wskazane ze względu na dużą dawkę szowinizmu, takiego wprost (co i rusz jakiś biust musi wylać się z bluzki) jak i nie wprost (o kobietach, co tylko mężczyznę chcą urobić, albo po ślubie się roztyją). Mimo tego daję 6, bo to jest naprawdę wartka, rytmiczna proza.

Zbiór opowiadań Janusza Głowackiego, tych z czasów PRL (m.in. "Polowanie na muchy" i "Nowy taniec la-ba-da" na podstawie których Andrzej Wajda nakręcił film "Polowanie na muchy" ) i tych z pobytu w Stanach. Satyryczno-gorzkie obrazki życia przeciętnych , dość ograniczonych ludzi, starających się być w zgodzie ze sobą i z epoką, z czego i tak nic nie wychodzi. Dla młodych może być odkrywcze, dla starszych trochę nostalgiczne.

Zbiór opowiadań Janusza Głowackiego, tych z czasów PRL (m.in. "Polowanie na muchy" i "Nowy taniec la-ba-da" na podstawie których Andrzej Wajda nakręcił film "Polowanie na muchy" ) i tych z pobytu w Stanach. Satyryczno-gorzkie obrazki życia przeciętnych , dość ograniczonych ludzi, starających się być w zgodzie ze sobą i z epoką, z czego i tak nic nie wychodzi. Dla młodych...

CHWYT MARKETINGOWY, ALE JAK NAJBARDZIEJ SŁUSZNY I /OBY/ SKUTECZNY. Głowacki wybrał z całej swojej twórczości najlepsze opowiadania, a ja się z tym wyborem zgadzam. Część opowiadań dłuższych otwiera mój ulubiony „My sweet Raskolnikow”, którego omawiałem w recenzji „Nie mogę narzekać”. W obu zbiorach jest też jego debiutancka „Wirówka nonsensu”. Na naszym portalu poszczególne opowiadania są oceniane w najprzeróżniejszych układach. Krótko: DZIESIĘĆ GWIAZDEK, PRZYJEMNA LEKTURA.

CHWYT MARKETINGOWY, ALE JAK NAJBARDZIEJ SŁUSZNY I /OBY/ SKUTECZNY. Głowacki wybrał z całej swojej twórczości najlepsze opowiadania, a ja się z tym wyborem zgadzam. Część opowiadań dłuższych otwiera mój ulubiony „My sweet Raskolnikow”, którego omawiałem w recenzji „Nie mogę narzekać”. W obu zbiorach jest też jego debiutancka ...

Ciekawe opowiadania - jak to u Głowackiego - czytamy i zastanawiamy się, kto jest kim, ile z opisanych zdarzeń to prawda dotycząca niejednokrotnie znanych ludzi ze świata kultury i sztuki, a ile z nich jest produktem bogatej wyobraźni samego autora. Wszystko napisane barwnym i bardzo ciekawym językiem. Jeśli o mnie chodzi - kolejna świetna pozycja Głowackiego na moim koncie :)

Ciekawe opowiadania - jak to u Głowackiego - czytamy i zastanawiamy się, kto jest kim, ile z opisanych zdarzeń to prawda dotycząca niejednokrotnie znanych ludzi ze świata kultury i sztuki, a ile z nich jest produktem bogatej wyobraźni samego autora. Wszystko napisane barwnym i bardzo ciekawym językiem. Jeśli o mnie chodzi - kolejna świetna pozycja Głowackiego na moim koncie :)

Janusz Głowacki, znany głównie jako scenarzysta kultowego „Rejsu” jest również bardzo dobrym pisarzem i dramaturgiem, którego dzieła znane są w wielu krajach świata.

Jego książka p.t. „Sonia, która za dużo chciała” jest zbiorem 14 opowiadań. Są to teksty, które były już wcześniej publikowane. Antologie różnych utworów trudno jest oceniać, ponieważ każdy z nich mógłby otrzymać inną notę. W tym przypadku łączy je jedno: świetny warsztat autora, dzięki któremu z każdego opowiadania wyłania się wyraźny obraz bohatera.

Książka zawiera opowiadania fabularne, jak i „wspomnieniowe” pisane w pierwszej osobie, a będące wynikiem obserwacji przez autora Polaków mieszkających za granicą. Z treści wyłaniają się różnorodne charaktery, odkrywając ludzkie słabości. Tworzą się zaskakujące obrazy np. bezdomnych krajanów w Nowym Jorku.

Osobiście odbieram twórczość Janusza Głowackiego skrajnie dwojako. Zachwycam się stylem autora i treścią w przypadku opowiadań z fabułą, natomiast przy opowiadaniach będących zapisem zdarzeń i jego osobistych przeżyć, zwyczajnie się nudzę. Być może wynika to z faktu, że taki rodzaj twórczości pana Głowackiego po prostu mi „nie leży”. To tak, jak i na płycie cenionego wykonawcy bywają piosenki, które nie porywają, pomimo bardzo dobrego wykonania. Z tego względu poszczególne opowiadania oceniłabym w szerokiej skali, jednak nie poniżej 5 gwiazdek, bowiem teksty w zbiorze bywają i wybitne, i mniej ciekawe, ale wszystkie świetnie napisane.

Janusz Głowacki, znany głównie jako scenarzysta kultowego „Rejsu” jest również bardzo dobrym pisarzem i dramaturgiem, którego dzieła znane są w wielu krajach świata.

Jego książka p.t. „Sonia, która za dużo chciała” jest zbiorem 14 opowiadań. Są to teksty, które były już wcześniej publikowane. Antologie różnych utworów trudno jest oceniać, ponieważ każdy z nich mógłby...