Książeczka składa się z kilku części: pamiętnika, opisu filozofii świętej w dalszych latach jej życia, anegdotek i proroctw. Pierwsza z nich, czyli wspomnienia św. Józefiny Bakhity, jest bardzo poruszająca z powodu opisu okrucieństw, jakich doświadczyła ona w swym niewolniczym życiu. Jednak z drugiej strony, zakonnica podkreśla, ile otrzymała od Boga nawet w tym okresie, i patrzy nań wstecz jako na wydarzenia, które ostatecznie doprowadziły ją do poznania wiary katolickiej.

Druga część, napisana już z perspektywy osób trzecich, pełna jest cytatów ze świętej na temat wiary i sposobu przeżywania życia. I muszę przyznać, że jej niezachwiane przekonanie co do opieki Bożej, postawa pełna wdzięczności i proste, lecz stanowcze zasady są naprawdę inspirujące. Z tego powodu cieszę się, że natknęłam się na opisywaną publikację i mogłam poznać niezwykłą postać św. Józefiny Bakhity.

Zabrakło mi jedynie większej dokładności w biografii tej zakonnicy, w okresie nieobjętym już jej wspomnieniami. Brak tu chociażby jakiejkolwiek informacji na temat miejsca pochówku świętej czy procesu kanonizacyjnego (bardzo chętnie dowiedziałabym się np. jakie cuda dokonane za jej wstawiennictwem zostały w nim wzięte pod uwagę).

Polecam, ta krótka lektura potrafi bardzo zmotywować do bycia lepszym chrześcijaninem i do dostrzegania każdego dobra w swoim życiu.

Książeczka składa się z kilku części: pamiętnika, opisu filozofii świętej w dalszych latach jej życia, anegdotek i proroctw. Pierwsza z nich, czyli wspomnienia św. Józefiny Bakhity, jest bardzo poruszająca z powodu opisu okrucieństw, jakich doświadczyła ona w swym niewolniczym życiu. Jednak z drugiej strony, zakonnica podkreśla, ile otrzymała od Boga nawet w tym okresie, i...

Po pierwsze za krótka.
Po drugie zabrakło mi takiego porażającego autentyzmu, takiej prawdy o sobie jak w Dzienniczku Faustyny. Jestem przekonana, że gdyby Józefina nie była analfabetką i sama napisała swoje wspomnienia, to mielibyśmy arcydzieło. Tak się jednak stało, że pisać nie umiała, a w swojej skromności nie lubiła o sobie mówić za dużo. W konsekwencji opis jej życia to czytanka na godzinę, a reszta to jej myśli, starannie przefiltrowane przez zakonną cenzurę i przetworzone na zakonne zasady.

Szkoda. Gdyby ona sama napisała o sobie albo jakiś porządny biograf dostał za życia w swoje szpony Józefinę, to mogłaby powstać obłędna książka, albowiem historia życia świętej jest z pewnością pasjonująca. Czego tam nie ma w tym życiorysie? I realia w Sudanie, i porwanie przez handlarzy niewolników, i bycie niewolnikiem w wielu domach, i przyjazd do Włoch, i wstąpienie do włoskiego klasztoru, i odnajdywanie się w realiach Europy Zachodniej. Każdy etap życia Józefiny jest niezwykle ciekawy i te skrawki wiedzy z książki to pokazują. Szkoda jednak, że są to zaledwie skrawki...

*) W porównaniu z filmem wydaje mi się, że książka jest gorsza.

Po pierwsze za krótka.
Po drugie zabrakło mi takiego porażającego autentyzmu, takiej prawdy o sobie jak w Dzienniczku Faustyny. Jestem przekonana, że gdyby Józefina nie była analfabetką i sama napisała swoje wspomnienia, to mielibyśmy arcydzieło. Tak się jednak stało, że pisać nie umiała, a w swojej skromności nie lubiła o sobie mówić za dużo. W konsekwencji opis jej życia...

Siostra Józefina Bakhita - wyrwana przemocą z wioski, zagubiona na zachodnim obszarze rozległego Sudanu, doświadczona boleśnie na drodze niewolnictwa - została doprowadzona przez Opatrzność Bożą do chrześcijańskiej wiary, do konsekracji zakonnej i do świętości.

Siostra Józefina Bakhita - wyrwana przemocą z wioski, zagubiona na zachodnim obszarze rozległego Sudanu, doświadczona boleśnie na drodze niewolnictwa - została doprowadzona przez Opatrzność Bożą do chrześcijańskiej wiary, do konsekracji zakonnej i do świętości.

„Pamiętnik niewolnicy i świętej” jest opowieścią o życiu Giuseppiny Bakhity, afrykańskiej siostry zakonnej. Na jej wspomnienia składają się trzy części: Pamiętnik, czyli są to wydarzenia z dzieciństwa i wczesnej młodości, które zostały spisane przez siostrę zakonną Teresę Fabris, następnie jest rozdział Bakhita mówi dalej, gdzie pokazane są jej losy w zakonie, ciężka choroba i śmierć. W ostatniej części są zawarte anegdoty z życia świętej. Pokazują one jak wielki dystans miała do siebie ta czarnoskóra zakonnica. Od samego początku dziewczynka nie miała łatwego życia. Handlarze niewolników najpierw porwali jej siostrę, a po pewnym czasie także ją. Doświadczała ogromnych cierpień i znęcania się nad niewolnikami. Przykładem może być praca ponad siły, kary cielesne, a także skuwanie łańcuchami i „tatuaże”, co moim zdaniem jest okropnym traktowaniem drugiego człowieka. Warto zaznaczyć, że mówimy o przełomie XIX i XX wieku, gdzie takie praktyki były często stosowane. Jest to niemal niewyobrażalne, jak bardzo musiała być zasiana nienawiść do czarnoskórych obywateli. Na szczęście po latach męki u różnych właścicieli Bakhita trafiła do Europy. Mimo późniejszych starań jej państwa, przyszła zakonnica nie musiała z nimi wracać, gdyż w świetle włoskiego prawa była osobą wolną. Bakhita przyjęła sakramenty, została ochrzczona i postanowiła zostać zakonnicą. Jej powołanie było bardzo silne, całą sobą pragnęła służyć drugiemu człowiekowi. Często wyręczała inne siostry w obowiązkach, wspierała je duchowo i modlitewnie. Bardzo podobała mi się ostatnia część tego wspomnienia o siostrze, w którym ukazane były jej historie z różnych lat posługi zakonnej. Bakhita była osobą pogodną, miała ogromne poczucie humoru, żartowała nawet ze swojego koloru skóry. Książka jest napisana w taki sposób, że raz się śmiejemy, za chwilę wzruszamy losem niewinnych ludzi. Moim zdaniem ta pozycja jest dobrą lekturą i dla tych, którzy chcą pogłębiać swoją wiarę i wiedzę o świętych i dla tych, którzy chcą wniknąć w rzeczywistość przełomu XIX i XX wieku i poznać panujące warunki i wzajemne relacje między czarnoskórymi a białymi.
Książka jest bardzo krótka, zaledwie 91 stron, więc tak naprawdę zajmuje nam godzinkę. Ta godzinka zdecydowanie nie jest czasem straconym. Takie pozycje są ciekawą odskocznią od innych powieści, ponadto skłaniają nas do pewnej refleksji nad sobą, swoim życiem. W mojej ocenie warto poświęcić chwilę, żeby się z tą pozycją zapoznać.

„Pamiętnik niewolnicy i świętej” jest opowieścią o życiu Giuseppiny Bakhity, afrykańskiej siostry zakonnej. Na jej wspomnienia składają się trzy części: Pamiętnik, czyli są to wydarzenia z dzieciństwa i wczesnej młodości, które zostały spisane przez siostrę zakonną Teresę Fabris, następnie jest rozdział Bakhita mówi dalej, gdzie pokazane są jej losy w zakonie, ciężka...

Każda książka opowiadająca o życiu świętych podnosi na duchu, uczy, że nigdy nie jest za późno na zmianę życia, pokazuje, że jest Ktoś, kto zna każdego człowieka, przeznacza go do rzeczy wielkich i tylko od człowieka zależy, czy na to wezwanie odpowie wielkodusznie. A jeśli odpowie - czytamy potem jego biografię jako świętego.

Każda książka opowiadająca o życiu świętych podnosi na duchu, uczy, że nigdy nie jest za późno na zmianę życia, pokazuje, że jest Ktoś, kto zna każdego człowieka, przeznacza go do rzeczy wielkich i tylko od człowieka zależy, czy na to wezwanie odpowie wielkodusznie. A jeśli odpowie - czytamy potem jego biografię jako świętego.

Zapraszam na recenzję http://mama-filipka.blogspot.com/2016/04/mama-czyta-bakhita-pamietnik-nieznanej.html

Zapraszam na recenzję http://mama-filipka.blogspot.com/2016/04/mama-czyta-bakhita-pamietnik-nieznanej.html