Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Pamiętnik niewolnicy i świętej” jest opowieścią o życiu Giuseppiny Bakhity, afrykańskiej siostry zakonnej. Na jej wspomnienia składają się trzy części: Pamiętnik, czyli są to wydarzenia z dzieciństwa i wczesnej młodości, które zostały spisane przez siostrę zakonną Teresę Fabris, następnie jest rozdział Bakhita mówi dalej, gdzie pokazane są jej losy w zakonie, ciężka choroba i śmierć. W ostatniej części są zawarte anegdoty z życia świętej. Pokazują one jak wielki dystans miała do siebie ta czarnoskóra zakonnica. Od samego początku dziewczynka nie miała łatwego życia. Handlarze niewolników najpierw porwali jej siostrę, a po pewnym czasie także ją. Doświadczała ogromnych cierpień i znęcania się nad niewolnikami. Przykładem może być praca ponad siły, kary cielesne, a także skuwanie łańcuchami i „tatuaże”, co moim zdaniem jest okropnym traktowaniem drugiego człowieka. Warto zaznaczyć, że mówimy o przełomie XIX i XX wieku, gdzie takie praktyki były często stosowane. Jest to niemal niewyobrażalne, jak bardzo musiała być zasiana nienawiść do czarnoskórych obywateli. Na szczęście po latach męki u różnych właścicieli Bakhita trafiła do Europy. Mimo późniejszych starań jej państwa, przyszła zakonnica nie musiała z nimi wracać, gdyż w świetle włoskiego prawa była osobą wolną. Bakhita przyjęła sakramenty, została ochrzczona i postanowiła zostać zakonnicą. Jej powołanie było bardzo silne, całą sobą pragnęła służyć drugiemu człowiekowi. Często wyręczała inne siostry w obowiązkach, wspierała je duchowo i modlitewnie. Bardzo podobała mi się ostatnia część tego wspomnienia o siostrze, w którym ukazane były jej historie z różnych lat posługi zakonnej. Bakhita była osobą pogodną, miała ogromne poczucie humoru, żartowała nawet ze swojego koloru skóry. Książka jest napisana w taki sposób, że raz się śmiejemy, za chwilę wzruszamy losem niewinnych ludzi. Moim zdaniem ta pozycja jest dobrą lekturą i dla tych, którzy chcą pogłębiać swoją wiarę i wiedzę o świętych i dla tych, którzy chcą wniknąć w rzeczywistość przełomu XIX i XX wieku i poznać panujące warunki i wzajemne relacje między czarnoskórymi a białymi. Książka jest bardzo krótka, zaledwie 91 stron, więc tak naprawdę zajmuje nam godzinkę. Ta godzinka zdecydowanie nie jest czasem straconym. Takie pozycje są ciekawą odskocznią od innych powieści, ponadto skłaniają nas do pewnej refleksji nad sobą, swoim życiem. W mojej ocenie warto poświęcić chwilę, żeby się z tą pozycją zapoznać.