Nigdy wcześnie o acedii nie słyszałem, choć staram się prowadzić życie duchowe od wielu już lat. Nie słyszałem choć wraz z lekturą rozpoznawałem niektóre jej elementy. Książka jest króciutka ale bardzo treściwa. Jest poświęcona chorobie ducha i przejawia się w niezaspokojeniu. Pragniemy wielu rzeczy. Naprawdę wielu. Osiągając je pragniemy nowych. Ciągle stawiamy sobie poprzeczki, przekraczamy je i wyznaczamy nowe. Zaspokajamy się nie potrafiąc się zaspokoić. Gdzieś w sercu jest głębokie wołanie mojego ducha o Boga i Jego obecność w moim życiu. Bo tego tylko potrzebuje, a czasem tylko tego. Te rozważania mi to uświadamiają.

Nigdy wcześnie o acedii nie słyszałem, choć staram się prowadzić życie duchowe od wielu już lat. Nie słyszałem choć wraz z lekturą rozpoznawałem niektóre jej elementy. Książka jest króciutka ale bardzo treściwa. Jest poświęcona chorobie ducha i przejawia się w niezaspokojeniu. Pragniemy wielu rzeczy. Naprawdę wielu. Osiągając je pragniemy nowych. Ciągle stawiamy sobie...

Dość średnio na tle innych książek o tej tematyce.
Acedia instant.

------------------------------------------------

„Jak pisze ks. Misiarczyk: „Termin akedia w grece klasycznej i greckim tłumaczeniu Starego Testamentu, tzw. Septuagincie oznaczał najczęściej: znużenie, apatię, wyczerpanie, przygnębienie, smutek, czy też brak zainteresowania czymkolwiek”. Są to doświadczenia bardzo dobrze nam znane. Pewnie ludzie wszystkich wieków doświadczali czegoś takiego i będą doświadczać. Jednak w przypadku mnichów mieszkających samotnie na pustyni, rzadko kontaktujących się z innymi ludźmi, niemających żadnych atrakcyjnych zajęć, żadnych używek, żadnych rozrywek, czyli właściwie pozbawionych możliwości ucieczki, ten stan był zasadniczym problemem. „Według mnicha z Pontu acedia wyraża: stan duchowego zniechęcenia, znużenia, oschłości, znudzenia, tchórzostwa, przygnębienia, niezdolności do koncentracji na jednej czynności, obrzydzenia, zniechęcenia, uprzykrzenia, atonii duszy czy wręcz paraliżu duszy. Mnisi musieli codziennie konfrontować się z takimi problemami i walczyć wewnętrznie o zachowanie właściwej dynamiki życia.
Ten stan w sposób szczególny atakował mnichów w południe, gdy z jednej strony było najbardziej gorąco, co osłabiało i skłaniało raczej do snu niż do pracy, a jednocześnie wzmagał się głód i związany z nim niepokój, bo jedyny posiłek mnisi spożywali około godziny 9, czyli naszej 15. Zamiast spokojnie zajmować się pracą czy modlitwą, zaczynali niecierpliwie wyczekiwać pory posiłku. Z tej racji acedię nazywano także demonem południa, co potem odnoszono symbolicznie do półmetka życia. Niemniej to codzienne doświadczenie pozwoliło odkryć duchowy problem, który pojawia się nie tylko w tym czasie i z takich powodów”.

„Ksiądz Leszek Misiarczyk pisze: „warunkiem sine qua non powstania acedii w duszy człowieka jest pojawienie się nienawiści: gniewu do tego, co jest, i pożądania tego, czego nie ma i co obecnie jest nieosiągalne”. Nienawiść należy w tym przypadku rozumieć bardzo szeroko, obejmując tym pojęciem także wszelkie obrzydzenie i uprzykrzenie. Ona sama jest czasem takim obrzydzeniem do własnego życia”.

„Acedia jest doświadczeniem duchowym ogarniającym całą duszę i z tej racji żadne cząstkowe pociechy nic nie są w stanie pomóc. Najczęściej jednak uparcie oczekujemy pocieszenia lub potwierdzenia siebie i swoich racji u innych oraz rady według naszego wyobrażenia. Gdy ich nie dostajemy, odcinamy się od przyjaciół i bliskich i przerzucamy na nich odpowiedzialność za swoje niepowodzenia i cierpienie. Winnym także bywa władza lub miejsce i sytuacja zewnętrzna, które nie pozwalają nam realizować siebie w pełni. Taka reakcja jednak jedynie pogłębia chorobę i związany z nią ból”.

„(…) pierwszą sprawą jest świadomość, że nasze życie może się zrealizować w więzi osobowej z Bogiem i przez Niego z innymi. Mówi o tym klasyczny już dzisiaj tekst Drugiego Soboru Watykańskiego:
„Człowiek jest jedyną istotą, którą Bóg stworzył dla niej samej, i człowiek może się zrealizować w pełni tylko przez szczery dar z siebie (KDK 24)”.
Czystości serca nie można sprowadzić do braku grzechu. Każdy z nas bowiem zgrzeszył i nawet koncentrując się na tym, by nie grzeszyć, może popaść w największy grzech – oschłość serca, brak miłości. Dlatego w swoim dążeniu do czystości serca nie możemy koncentrować się jedynie na tym, by za wszelką cenę nie popełnić błędu, a tym bardziej moralnego grzechu, ale na tym, żeby nasze serce stało się otwarte na spotkanie z drugim, aby było pełne miłości na wzór miłości Chrystusa do nas, czyli miłości bezwarunkowej, szczerej i wyrażającej się konkretną postawą wobec innych”.

„Tym bardziej w naszym życiu do prawdziwego postępu duchowego potrzebne jest zmaganie się z trudnościami. Ewagriusz pisze na ten temat:
„Jak niemożliwym jest uwieńczenie zawodnika, który nie stanął do walki, tak nie można stać się chrześcijaninem bez stoczenia wielu walk”.
Podobnie mówią inni Ojcowie Pustyni. Znane jest powiedzenie Abba Antoniego z apoftegmatu:
„Nikt nie może wejść do Królestwa Niebieskiego nie wypróbowany. Zabierz pokusy, a nikt nie będzie zbawiony”.
Okazuje się, że acedia, podobnie jak inne pokusy, ogrywa w naszym życiu pozytywną rolę, jeśli umiemy ją pokonać. Ewagriusz ośmiela się nawet napisać:
„Kto unika próby, która przynosi pomoc, ucieka od życia wiecznego. Kto nie potrafi wytrzymać ucisku [powstałego] z powodu Pana, nie ujrzy komnaty weselnej Chrystusa”.

Dość średnio na tle innych książek o tej tematyce.
Acedia instant.

------------------------------------------------

„Jak pisze ks. Misiarczyk: „Termin akedia w grece klasycznej i greckim tłumaczeniu Starego Testamentu, tzw. Septuagincie oznaczał najczęściej: znużenie, apatię, wyczerpanie, przygnębienie, smutek, czy też brak zainteresowania czymkolwiek”. Są to...

Pozycja krótka za to jak wiele wyjaśnia. Bardzo pomocna w rozwoju duchowym. Dobra by zatrzymać się na chwilę i przemyśleć pewne bardzo istotne rzeczy w naszym życiu. Polecam!

Pozycja krótka za to jak wiele wyjaśnia. Bardzo pomocna w rozwoju duchowym. Dobra by zatrzymać się na chwilę i przemyśleć pewne bardzo istotne rzeczy w naszym życiu. Polecam!