"Katedra Marii Panny w Paryżu". Ta książka chyba wszystkim kojarzy się z bajką Disney'a "Dzwonnik z Notre- Dame", jednak oprócz bohaterów ma ona mało wspólnego z dziełem Wiktora Hugo. Przeczytałam ją dosłownie w kilka dni. Czasami autor tak rozwodził się nad wyglądem budowli, Paryża, pomieszczeń, że miałam ochotę zamknąć książkę z głośnym trzaskiem, ale powstrzymywała mnie myśl, że zaraz będę czytać o pięknej Cygance (Esmeraldzie), głuchym dzwonniku (Quasimodo), zapatrzonym w siebie kapianie (Febusie) i szalonym księdzu (Klaudiuszu Frollo). Żal było mi ślicznej Esmeraldy, która była zakochana w Febusie (on chciał ją tylko i wyłącznie wykorzystać do uciech cielesnych, a zabiegał o rękę innej). Za to dostała miłość Quasimodo i archidiakona Frollo. W sumie, ksiądz też odczuwał do niej raczej pociąg fizyczny (w końcu chciał ją wykorzystać), ale nie przestawał o niej myśleć, nie oglądał się za innymi kobietami. Zanim poznał Esmeraldę, był oddany nauce i Bogu. Chciał zmusić Cygankę do bycia z nim, żebrał o dobre słowo. I niby ją kochał, ale kiedy jego męskie ego ucierpiało (przed egzekucją dał jej ostatnią szansę, że jeśli zgodzi się z nim być, to on ją uratuje, ale ona mu dość dosadnie odmówiła), nawet nie kiwnął palcem, aby ją uratować. Mimo wszystko polubiłam archidiakona Frolla. Nie wiem, moze to dlatego, że lubię czarne charaktery.
Polecam tę książkę każdemu.

http://przystanek-bookstock.blogspot.com/

"Katedra Marii Panny w Paryżu". Ta książka chyba wszystkim kojarzy się z bajką Disney'a "Dzwonnik z Notre- Dame", jednak oprócz bohaterów ma ona mało wspólnego z dziełem Wiktora Hugo. Przeczytałam ją dosłownie w kilka dni. Czasami autor tak rozwodził się nad wyglądem budowli, Paryża, pomieszczeń, że miałam ochotę zamknąć książkę z głośnym trzaskiem, ale powstrzymywała mnie...