Kiedy idziemy do Kościoła nie lubimy słuchać suchych kazań, docierają do nas te, które są żywe i barwne, pokazane w obrazach, bo dzięki nim pozostaje w nas konkretny przekaz. Chcemy mieć w pamięci przykłady, które głęboko zapadną w nasze serca, ale przede wszystkim poruszą nasze sumienia. Dziś nie jest to takie łatwe. Sam lubię obserwować i słuchać różnych kaznodziejów, przyglądam się formie i sposobowi wygłaszania przez nich kazań, ale jednocześnie cały czas słucham słów, które z ich ust padają. I choć jestem krytycznym słuchaczem, rażą moje uszy błędy gramatyczne, jąkanie się, nienaturalne pauzy, sztuczna modulacja i napuszoność, mnogość wypowiadanych słów, za którymi jest tak mało treści, choć w formie mogą być i piękne, to, to, co najbardziej doceniam, to umiejętność zainteresowania odbiorcy. Zbudowanie emocji, nawiązanie relacji i stworzenie klimatu snutej opowieści. Przecież już tyle razy miałem okazje wysłuchać znane mi ewangelie, a jednak okazuje się, że świeżość spojrzenia i nowatorskość ujęcia połączone ze stylem przekazu potrafią mnie zaintrygować i zmusić do zatrzymania się. Nie pozwalam myślom błądzić gdzieś w przestworzach, ale nadstawiam ucho i słucha, Kazanie jest dzisiaj dziełem sztuki, którą nie każdy potrafi tworzyć i choć wiem, że ktoś się może oburzyć i powiedzieć, że przecież nie wszyscy są super kaznodziejami, a w gronie Apostołów byli zarówno tacy, którzy posiadali wykształcenie, jak celnik Mateusz, jak i tacy, którzy byli prostymi rybakami i pewnie ich sposób mówienia daleki był od doskonałości, a jednak to ich wybrał Chrystus. Chyba bardziej stawiając na to, że ważniejszy jest świadek, niż pięknie mówiący retor, to jednak nie można tak całkowicie uciec przed tym, że ględzący proboszcz na pewno nie przyciągnie młodych ludzi do Kościoła, a wręcz odwrotnie, zniechęci ich, a przecież to jak mówić, i jak dziś w ten sposób ewangelizować jest poprzez formację seminaryjną dane każdemu kapłanowi. To wiedza i umiejętności są, nota bene, rożnie oczywiście potem wykorzystywane, ale w minimum powinny być udziałem każdego. Bo to, że posłucham kogoś, kto może nieskładnie, ale z wiarą i przekonaniem będzie mówił, to na pewno, ale również jeśli ktoś mówić będzie z pasją i z wykorzystaniem nowoczesnych technik przekazu, to również będzie to na mnie działało. Jeśli będzie jeszcze w tym wszystkim obecny duch Chrystusa, nie że kazanie będzie błąkało się po bieżących sprawach życia politycznego czy społecznego. Bo co z tego, jak powiedzieli kiedyś papieżowi Benedyktowi księża z Ameryki: Ojcze Święty, nasi ludzie dzięki Kościołowi mają zbudowany wodociąg, i drogi, i mają szkoły, ale co z tego, kiedy mają to, a w tym czasie oni oprócz tego potrzebowali Boga, a tego nie przyniósł im ksiądz, bo był zajęty kolejną inwestycją, a tymczasem jakiś sekciarz, jak wilk wpadł do owczarni i oni poszli za nim, bo Boga potrzebowali bardziej niż drogi. Kolejny tomik to kolejny zbiór takich praktycznych myśli, opowieści, które podane podczas kazania do słuchania niosą określony przekaz. Zawsze ukryta w nich jest myśl zakorzeniona w Ewangelii, wykorzystany jedynie jest współczesny sposób dotarcia do człowieka dostosowany do naszych czasów i oczekiwań. Dobra lektura ku refleksji.

Kiedy idziemy do Kościoła nie lubimy słuchać suchych kazań, docierają do nas te, które są żywe i barwne, pokazane w obrazach, bo dzięki nim pozostaje w nas konkretny przekaz. Chcemy mieć w pamięci przykłady, które głęboko zapadną w nasze serca, ale przede wszystkim poruszą nasze sumienia. Dziś nie jest to takie łatwe. Sam lubię obserwować i słuchać różnych kaznodziejów,...