Mam nadzieję, że kryzys czytelniczy zażegnany. Chwyciła mnie, bowiem w kleszcze jesienna depresja, toteż każdą możliwa chwilę spędzam zagrzebana w lóżku, z termoforem, serialem i robótką, do wczoraj był to kolejny hafcik, teraz robie hurra optymistyczny szalik. Ale czytać, czytam. Chociaż za mało. Zabrałam się wiec za książkę, która rok pałętała się po różnych zakątkach mego domostwa. Zaczęłam czytać „Siedlisko”.

Chyba każdy zna serial o tym samym tytule. Piękne landszafty, poruszającą muzyka i atmosfera, pełna ciepła, serdeczności. Seans jednego odcinka ogrzewał serce. Miałam nadzieję na podobne ciepło również teraz, w wietrzne i deszczowe dni listopada.

Książka i serial(z moich mglistych wspomnień) są zbliżone treściowo. Punktem wyjścia jest odziedziczenie domku w urokliwym miejscu, na Mazurach, po dawno niewidzianej ciotce Róży. Marianna wita spadek z dużym zdziwieniem, bo o ile jako dziewczynka uwielbiała te wakacje na Mazurach, o tyle z biegiem czasu kontakt niemalże się urwał. Ciotka Róża była rodzinną pariaską, wybrała miłość , pracę u podstaw i wieś.
Spadek, rzecz wielce pożądana, ale po co u licha parze z trzydziestoletnim małżeńskim stażem, dziećmi i ukochanym wnukiem oraz życiem zawodowym w stolicy, dom na końcu świata? Nasi główni bohaterowie również się zastanawiają. Pierwszą myślą, jest pomysł sprzedaży, jednak później przychodzi do głosu serce, a raczej sentymentalizm Marianny, która łatwo domu nie odda.

Wiecie, że nie przepadam, za tymi wszystkimi ucieczkami z miasta na zabitą dechami wieś, za tym hucznym, rozpoczynaniem wszystkiego od nowa. Nie lubię sposobu w jaki wieś jest przedstawiana w literaturze, bo sama ze wsi jestem, w sukmanie nie chodzę, a z trzewików mi słoma nie wystaje. Tymczasem większość książek kreuje taki obraz wsi. Sztuczny, tandetny, jarmarczny obfitujący w przerysowania, w zamyśle autora, jak mniemam dowcipne.

Tylko, że Siedlisko jest zupełnie inne. Siedlisko to dzieciństwo, to moja młodość, to emanujące z ekranu, ale również i z książki ciepło, które daje światu Anna Dymna, która będzie moją Marianną. Zawsze.
Zanim pojawiły się rozlewiska i inne wysypiska, pierwsze było rozlewisko, dziwnie nowatorskie. Ta książka jest autentyczna. Zobaczcie na bohaterów to nie są cukierkowe,, różowe figurki, to ludzie z zaletami, owszem, ale i z wadami. Zgrzytniecie zębami na zachowanie Katarzyny, rozbawi Was Jaś, odezwie się głos współczucia wobec Roberta, pośmiejecie się z Wanata. I pokochacie prę głównych bohaterów – Krzyśka i Mariannę, ogień i wodę, ale dopełniające się idealnie.

Moim zdaniem książka niesie z sobą ciepło i pogodę ducha, jest idealna na te dni pełne chłodu, czytelnik może wtedy uciec od słoty na ciepłe Mazury, tak że niemalże poczuje zapach trawy muskanej powiewem ciepłego wiatru.

Bardzo polecam, a ja niebawem biorę się za drugi tom.

Mam nadzieję, że kryzys czytelniczy zażegnany. Chwyciła mnie, bowiem w kleszcze jesienna depresja, toteż każdą możliwa chwilę spędzam zagrzebana w lóżku, z termoforem, serialem i robótką, do wczoraj był to kolejny hafcik, teraz robie hurra optymistyczny szalik. Ale czytać, czytam. Chociaż za mało. Zabrałam się wiec za książkę, która rok pałętała się po różnych zakątkach...