O MIŁOŚCI. Tak można by w dużym skrócie opisać o czym jest książka Wiedźmy z East End. A jeśli jest o tym to cóż przedstawimy przeciw tezie że jest ona sensem życia? Miłość jest popularna bardziej niż nie jeden aktor, czy postać książkowa. Żaden z nich nie wystąpił bowiem w tylu dziełach twórców, co ów miłość właśnie. Możemy czytać o hobbitach, o historycznych wydarzeniach, o legendach dawnych wierzeń, w końcu o przyszłości z wyobrażeń pisarzy s-f i zawsze lub przeważnie natrafimy na miłość. Stanowi niezbywalną część ludzkiej natury, niezależnie od odzienia czy nakrycia głowy właściwych dla danych epok jakie noszą bohaterowie i piękny cel, który przekracza nawet to co doczesne. Różnica polega tylko na wyrazistości jej obecności w danym dziele. Raz jest pierwszoplanowa, raz wiąże bohaterów subtelnie, pozwalając skupić się czytelnikowi na wydarzeniach pozornie z nią niezwiązanych, gdzie miłość informuje nas o swej cichej obecności na kartach powieści pośrednio, wyglądając delikatnie z za splotu zdarzeń humorystycznych, psychologicznych, detektywistycznych.

Zawężając tematykę do bardziej bezpośredniej i schodząc na niższy poziom analizy Czarownice…jawią się nam w swej treści jako delikatne, „kobiece” i płynne połączenie literatury fabularnej, wątków kryminalnych, humoru, oraz baśni, magii, która wraz ze swoją udanie opisaną na sposób znany z książek dla dzieci stanowi ciekawy przykład zestawienia „wody z ogniem”. Pozornie więc niepasujące do siebie elementy za sprawą lekkiego pióra pani de la Cruz dają nam pozycję dzięki której przebrniemy przez elementy literatury nie tylko podług jej gatunków, ale i wieku czytelnika.

Mamy więc zestawienie czarodziejskiej różdżki i latającej miotły , które znamy z dzieciństwa, ze zmysłowością, opisaną przekonywująco z upiększającymi subtelnie metaforami niczym z erotyków Morsztyna. Mamy wątek niewyjaśnionego morderstwa i jednocześnie zaczarowane ciasteczka. Rozmawiających pluszaków, na miarę niewinnej kreskówki Disneya i pełni emocji dorosłych ludzi targanych przez niepokój serca, namiętność, chęć bycia lojalnym i świadomości skomplikowania ludzkiego życia, którego u nas, czytelników, nie rozwiążą miłosne koktajle i magiczne supełki.

To wszystko spływa na czytelnika dzięki Joannie, Ingrid i Frei, trzem czarownicom w świecie ludzi, które dzięki pomysłowości coraz zuchwalej obchodzą dawny ciążący na nich wyrok stosowania czarów. Matka i dwie córki Trzy różne osoby stanowiące rodzinną całość, trzy różne charaktery ( a więc trzy różne wewnętrzne dyscypliny), które na swój własny sposób dochodzą do tego samego przeświadczenia: „A co mi tam... Będę czarować i tyle” Każda z różnych powodów, mniej lub bardziej potrzebnych. No i mamy kogel-mogel…

Książka zawiera też kilka tajemniczych wątków. Tajemnica rodziny, tajemnica domu Fair Heaven, tajemnica Killiana i Brana, dwóch braci wokół których frywolna Freya stara się wybrać między swoją naturą „wolnej kobiety” a owym wszechobecnym bohaterem przytoczonym na wstępie….miłością. I miłość zwycięża, to chyba można napisać, co nie oznacza że wątek jest przewidywalny!

Czytając ma się też wrażenie, że Melissa de la Cruze wie o czym pisze mając na myśli naturę i emocje romansu. Czy to nie ona zamiast Frei znajduje się na jachcie ze swoim kochankiem? Jeśli kiedyś wyda swoją autobiografię może się dowiemy.

Ktoś kto będzie czytał w tej książce o losach Frei może mieć wrażenie że czy ta o sobie. Ktoś inny będzie współczuł w tym samym momencie Branowi, współdzieląc z nim ból obecności ukochanej oplatającej innego mężczyznę, gdyby o tym wiedział. W Ingrid, jakaś nieśmiała stroniąca od rozrywki stara panna znajdzie swoją pokrewną duszę a w wraz z nią nadzieję na miłość. Joanna zastąpi jeszcze komuś innemu brak dłoni kochającej matki. I wszyscy dzięki magii czytania staniemy się sobie bliscy.

Można by zapytać dlaczego pomimo tej lekkości i formy książka nie jest poddana krytyce jak Zmierzch. Sprawa jest prosta. Bohaterki to nie wampiry, ich postaci nie muszą trzymać się sztywno konwencji grozy, mroku i powagi by nie zohydzić wymagającemu czytelnikowi lektury. Aczkolwiek….:) Nie można nie napisać że proces podobny do tego występujący w Zmierzchu nie miał tu miejsca. Ostatnie rozdziały niosą naprawdę dużo zaskoczeń. Jednym jest to gdy dowiadujemy się że owe czarownice to…..:) A koniec to tak naprawdę nie koniec tej historii…

O MIŁOŚCI. Tak można by w dużym skrócie opisać o czym jest książka Wiedźmy z East End. A jeśli jest o tym to cóż przedstawimy przeciw tezie że jest ona sensem życia? Miłość jest popularna bardziej niż nie jeden aktor, czy postać książkowa. Żaden z nich nie wystąpił bowiem w tylu dziełach twórców, co ów miłość właśnie. Możemy czytać o hobbitach, o historycznych...