Apetyt rósł w miarę jedzenia, lecz, jak szybko się pojawił, tak nagle znikł. A o to powody:
1. Bardzo ciekawym i dobrym pomysłem jest przenoszenie narracji między różnymi bohaterami książki w tym, między oprawcą a ofiarą, ale pod jednym warunkiem. Do rozwiązania zagadki sprawca/y muszą pozostać anonimowi. To buduje atmosferę, napięcie, pobudza wyobraźnię, dodaje dreszczyku! Gdy poznajemy wszystkich bohaterów książki i znów jest przeniesienie akcji z głównej bohaterki do tej złej osoby/osób i są używane imiona i nazwiska to czar i atmosfera po prostu pryska jak bańka mydlana.
2. W książkach podchodzących pod gatunek kryminał często jest tak, że główna bohaterka/ bohater poznali całą listę osób i ich historię, punkty widzenia na daną sprawę itp i rozważają kto, dlaczego i po co mógłby coś zrobić. Ale, oczywiste pominięcie kogoś jest jak dla mnie robieniem z czytelnika idioty. To już nie "bo on/ona to taki niewinny/a, kto by pomyślał?". Tylko celowe i z premedytacją pominięcie. To wzbudza lekką irytację.
3. Wątek obyczajowy wzięty żywcem z pierwszego lepszego herlequina pod koniec powieści.
4. Po co komu czytać 306 stron, skoro wszystko, dosłownie wszystko, jest wytłumaczone i objaśnione na 10 stronach w epilogu?

Szkoda. Byłam naprawdę zaciekawiona tą książką, bo początkowo cała atmosfera na prawdę dobrze się układała i stopniowo piętrzyła. Nagłe zniknięcie, mała mieścina w której to "ciemno wszędzie,głucho wszędzie" śniegu po pachy,jakieś rzekomo widziane zjawy, każdy mieszkaniec mający swoje niedomówienia, tajemnice. Ale, jak czar powstał tak szybko znikł. I tak się zdarza.

Apetyt rósł w miarę jedzenia, lecz, jak szybko się pojawił, tak nagle znikł. A o to powody:
1. Bardzo ciekawym i dobrym pomysłem jest przenoszenie narracji między różnymi bohaterami książki w tym, między oprawcą a ofiarą, ale pod jednym warunkiem. Do rozwiązania zagadki sprawca/y muszą pozostać anonimowi. To buduje atmosferę, napięcie, pobudza wyobraźnię, dodaje dreszczyku!...