Tę część chciałam ocenić na 4, ale to zakończenie przyprawiło mnie o nastrój wymiotny. Bushnell ma lekkie pióro i cięty humor, który lubię, ale uważam, że jej talent jest tutaj rozdrobniony. Kolejna powieść pisana na zamówienie, z perspektywy Carrie, jako bezpośrednia kontynuacja Dzienników... nie jest taka czarująca i magiczna, jak ją określa momentami autorka odnośnie wydarzeń w fabule.
Pierwsze doświadczenia Carrie Bushnell sprowadziła do najważniejszego osiągnięcia w życiu, ale wyszło zbyt desperacko jak na Carrie znaną z felietonów. Co po drodze musiało się wydarzyć?
Najbardziej zdegustowało mnie bazowanie na charakterach z produkcji telewizynej i kinowych, Miranda nagle bardziej jest Cynthią Nixon niż postacią z tekstów publicystycznych, a pojawienie się Charlotte na doczepkę jest takie samo, jak cała jej postać - naiwne i niepotrzebne.
Z początku liczyłam, że Bushnell wywiązała się z zadania, ale pisanie o 17-latce, która zachowuje się jak 30-stka, bez żadnej moralności, a wyłącznie z infantylnym nastawieniem o miłości i księciu na białym koniu na Manhattanie mnie nie przekonuje.
Jedynie opis NY nie zawodzi. To miał być poradnik dla młodych zagubionych uczuciowo, miał ich wspierać a nie robić za amerykański kurs galerianek. Obserwuję od jakiegoś czasu literaturę dla młodych ludzi i to nie jest coś, co można polecić tej grupie czytelników, do których książka pierwotnie miała być adresowana.
Wielki zawód.

Tę część chciałam ocenić na 4, ale to zakończenie przyprawiło mnie o nastrój wymiotny. Bushnell ma lekkie pióro i cięty humor, który lubię, ale uważam, że jej talent jest tutaj rozdrobniony. Kolejna powieść pisana na zamówienie, z perspektywy Carrie, jako bezpośrednia kontynuacja Dzienników... nie jest taka czarująca i magiczna, jak ją określa momentami autorka odnośnie...