Ze skruchą wyznaję, że Zbigniewa Wodeckiego kojarzyłam, jak większość Polaków jako „tego od Pszczółki Mai”, wiedząc poza tym, że gra na trąbce. Kiedy w sierpniu tego roku trafiłam na jego koncert w niewielkim Zakrzowie, nie do końca przekonana czy powinnam tam być, zupełnie zmieniłam swoje postrzeganie tego artysty. Artysty przez duże „A”! Okazało się bowiem , że pan Wodecki jest nie tylko piosenkarzem, o czym wie każdy, ale też muzykiem grających na co najmniej pięciu instrumentach (do tylu przyznaje się w książce), kompozytorem, aranżerem, tekściarzem, aktorem, doświadczonym kierowcą i, jak mówią o nim przyjaciele, mistrzem dowcipu i autoironii. Prawdopodobnie jest też najwięcej podróżującym polskim Artystą, gdyż przyjmuje wszystkie propozycje koncertów, w ogóle nie przejmując się taką drobnostką jak mapa i odległości między miejscowościami…

Książka jest zapisem wielu rozmów, które Wacław Kurpiński przeprowadził ze Zbyszkiem Wodeckim, wzbogaconym o wspomnienia przyjaciół o muzyku. Panowie, jako, że znają się od lat i są rówieśnikami, rozmawiali sobie swobodnie na wszystkie tematy. Wywiad-rzeka, który powstał, rzeczywiście wciąga w swój porywisty nurt! Mnóstwo w nim historii zadziwiających, zabawnych i śmieszących do łez, nie brak nawet wątków kryminalnych.

Wodecki daje się poznać jako człowiek bardzo otwarty, bezpośredni, ze sporym dystansem do własnej osoby, a jednocześnie świadomy sławy, którą zdobył i krążących o nim legend. Z rozbrajającą szczerością żartuje ze swoich słabości i Pszczółki, która stała się jego znakiem rozpoznawczym. Sam nie wie dlaczego nie nagrał większej liczby płyt, był zbyt zajęty dawaniem koncertów. Mówi o sobie, że nie miał innego wyjścia i musiał zostać muzykiem, wychowawszy się w tak muzycznej rodzinie. Od dziecka grał na skrzypcach i trąbce, skończył szkołę muzyczną z wyróżnieniem. Dorabiał na imprezach nawet jako perkusista. Występował z najlepszymi polskimi orkiestrami, z zespołem Anawa i Markiem Grechutą, Ewą Demarczyk i wieloma innymi gwiazdami. Komponował drobne piosenki i duże formy na orkiestrę symfoniczną z taką łatwością, jakby to była dziecięca zabawa. Wszyscy jednak pamiętamy go głownie dzięki chwytliwej melodii z dobranocki. A szkoda! Chociaż skończył sześćdziesiąt lat i doczekał się wnuków, nie rezygnuje z koncertowania, a energia, z jaką podczas koncertów gra na skrzypcach i trąbce a nawet śpiewa rockowe piosenki, jest godna pozazdroszczenia. Podobnie jak barwna biografia, pełna sytuacji tak niewiarygodnych, że… aż chce się czytać dalej.

Katarzyna Marondel