Zbigniew Wodecki

Cztery razy w swoim życiu widziałem Zbigniewa Wodeckiego na żywo. Pierwszy raz w Teatrze STU w "Sonacie Belzebuba". Słyszałem opinie, że wypadał tam średnio, że żaden z niego aktor. Nie zgadzam się z tym, pan Zbyszek jak najbardziej podołał roli, a swoją grą aktorską mógł zawstydzić niejedną gwiazdeczkę serialową. Drugie zetknięcie z Mistrzem miałem podczas Wianków w Warszawie. To już były czasy Mitch & Mitch, i właśnie Wodecki dał nad Wisłą krótki występ z tym zespołem. Pełny koncert pana Zbyszka i Mitchów widziałem w Krakowie - niesamowite show, jeden z lepszych koncertów, na jakich byłem w życiu. No i wreszcie wisienka na torcie - kameralny występ Zbigniewa Wodeckiego w Kuźni Kulturalnej w Wilanowie, na kilka miesięcy przed jego śmiercią. Pełen profesjonalizm, choć widać było ile trudu kosztuje artystę godzinny koncert. Dziś nie ma już z nami pana Wodeckiego, ale zostały jego przepiękne piosenki, no i książka będąca wywiadem-rzeką z Krakowianinem. Dodajmy książka będąca białym krukiem. Jej cena na Allegro zaczyna się od 100zł! Mnie udało się nabyć egzemplarz za połowę tego, a to tylko dzięki znajomościom. Czy warto wydać aż tyle? I tak, i nie. Tak, bo Wodecki sypie w wywiadzie anegdotami, jak z rękawa. Nie ucieka od autoironii. Oddaje też hołd innym artystom, pięknie o nich opowiadając. To zdecydowanie na tak. Natomiast nie popisał się przeprowadzający wywiad, niejaki Wacław Krupiński, który momentami chyba zapominał, że to nie on jest głównym bohaterem książki. Kolesiowski ton rozmowy to pół biedy, gorzej z niektórymi wypowiedziami Krupińskiego, w zasadzie sugerującymi odpowiedź Wodeckiemu. Na drugi minus zapracował niestety sam Zbigniew Wodecki, nie podejmując tematu swoich flirtów ("Dżentelmeni nie rozmawiają o pieniądzach" - to jego odpowiedź). Trochę wygadała się Hanna Banaszak, gdy mając za zadanie powiedzieć kilka słów o panu Zbigniewie wspomniała sytuację, kiedy po bardzo pracowitej nocy (ciekawe, co robili) Hania i Zbyszek pojechali do lasu, rozłożyli kocyk i... zmęczeni usnęli, aż obudziło ich stadko saren. Przypuszczam, że nie tylko kontemplowali piękno przyrody. Tak, czy owak, o skokach w bok w książce nic nie ma, co uważam niestety za poważny minus. Jeśli już decydujemy się opowiadać o swoim życiu, to bądźmy konsekwentni. Mimo wyraźnie rysujących się minusów "Pszczoła, Bach i skrzypce" to książka, którą warto przeczytać. 100zł to nieco za dużo, ale jeżeli ktoś ma możliwość nabyć ją taniej, lub skądś wypożyczyć to polecam.